“ตื่นได้แล้วแม่คนขี้เซา...”
เสียงห้าวที่กระด้างไม่เปลี่ยนของผู้ชายที่ใจร้ายทอดทิ้งให้หล่อนนอนเดียวดายอยู่ภายในห้องนอนตั้งครึ่งค่อนคืนกว่าจะกลับเข้ามา แถมยังวิ่งเข้าไปก่อกวนในห้วงฝันของหล่อนอีก ปลุกให้สาวน้อยลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย
มือบางยกขึ้นปิดปากอิ่มเมื่อเจ้าตัวหาวหวอดออกมา ขณะค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นจากที่นอนที่ปูอยู่ข้างเตียงขนาดใหญ่ของมาร์คัส
“เช้าแล้วหรือคะ...”
“สมองเสื่อมไปแล้วหรือไง วันนี้เราต้องเดินทางแต่เช้า...”
ดวงยิหวาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ขณะเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองใบหน้าหล่อเหลาของมาร์คัสให้เต็มตา แต่สายตาของหล่อนก็ต้องสะดุดกับเรือนร่างที่สง่างามแบบลืมหายใจของเขาเสียก่อน แล้วน้ำลายก็แทบจะหกออกมา เมื่อภาพแผงอกกำยำที่มีไรขนสีเข้มปกคลุมอยู่กระแทกเข้ามาในสายตา
มาร์คัสยืนตระหง่านค้ำศีรษะอยู่ด้วยท่าทางข่มให้หล่อนฝันผวาได้ไม่ยาก ทั้ง ๆ ที่ร่างกายใหญ่โตไปซะทุกสัดส่วนนั้นมีเพียงผ้า
