นับแสนลืมตาตื่นด้วยความเจ็บปวดไปทั่วร่าง หัวของเขารู้สึกหนักอึ้งไปหมดความจำต่างเริ่มทยอยไหลกลับเข้ามา เขากำลังขับรถจะไปแอบดูน้ำว้าเหมือนทุกๆ วันแล้วตอนนั้นเอง รถหกล้อพุ่งเข้าชนรถเขาอย่างจังโดยไม่มีแม้แต่จะเบรก
“แสนเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงอบอุ่นของคนมีอายุทักทายขึ้นเบาๆ ก่อนจะรีบตรงปรี่เข้ามาดูนับแสนที่พึ่งฟื้นจากอุบัติเหตุ
“พ่อ...อาสาม” พยาบาลส่วนตัวค่อยๆ ปรับเตียงให้เขาอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง
“อาจัดการให้แล้วไม่ต้องคิดอะไรมากรักษาตัวให้ดี” ร่างสูงใหญ่ของอาสามเดินมาตบไหล่หลานชายเบาๆ พอเห็นนับแสนดีขึ้นเขาก็โล่งใจแล้ว
“อาสามวันนี้ วันที่เท่าไรแล้วครับ ผมอยู่โรงพยาบาลมากี่วันแล้ว”
“เกือบๆ อาทิตย์หนึ่งแล้ว”
“โทรศัพท์ของผมล่ะ” นับแสนมองไปรอบๆ กวาดสายตามองหาโทรศัพท์
“โทรศัพท์แกพังหมดแล้ว พ่อซื้อเครื่องใหม่ให้ละ แกค่อยไปจัดการเองแล้วกัน” เสียงของคุณหนึ่งดังขึ้นขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ล
