ตระกูลวัลพิทักษ์วงศ์ษา
“สวัสดีครับคุณอาริสา”
พอรอยส์กับซอลที่นั่งอยู่บนรถเข็นเห็นว่าแม่เลี้ยงของหญิงสาวมายืนรออยู่หน้าบ้านเขาก็รีบยกมือไว้ทันที
“ไหว้พระเถอะรอยส์...ซอล!! เป็นยังไงบ้างลูก โถ่~คนดีถึงจะตาบอดแต่แม่ก็จะอยู่ข้างๆ หนูนะ ถ้ามีอะไรให้แม่ช่วยบอกแม่ได้เลยหนูก็เหมือนลูกสาวของแม่คนหนึ่ง”
ริสาพูดพร้อมกับตีหน้าเศร้าทำเหมือนห่วงซอลจริงๆ แต่คำพูดของแม่เลี้ยงทำให้คนที่อยู่ในร่างของลูกเลี้ยงอดขำไม่ได้
[แสดงได้ห่วยทั้งแม่ ทั้งลูกเลย]
“ขอบคุณคุณแม่นะคะ”
พอถูกเรียกว่าแม่ริสาถึงกับถลึงตามองตาอย่างไม่พอใจ เธอเกลียดเด็กคนนี้เข้าไส้เพราะเด็กคนนี้ถึงทำให้ของที่เป็นของลูกสาวไม่ได้เท่าที่จะควร แต่ถึงจะไม่ชอบยังไงเธอก็พยายามเก็บอารม์
[มันน่าจะตายตามแม่ของมันไป ขอให้แกตาบอดไปชั่วชีวิต]
“ซอลมาแล้วเหรอลูก รอยส์อาขอบใจนะที่ช่วยเป็นธุระพาน้องกลับบ้าน”
“ไม่เป็นไรเลยครับ เรื่องแค่นี้เองอีกอย่างผมมี
