ช่วงเวลาผ่านไปไวราวกับมีใครกำหนดเอาไว้ หลังจากเรียนจบได้เดือนกว่าๆ ปานชีวาก็ชวนลัลน์ลลิตเข้ามาทำงานที่บริษัทของพ่อเธอ แรกๆ ลัลน์ลลิตปฏิเสธแต่พอถูกตื๊อมากเข้าเธอก็ใจอ่อน เมื่อเลี่ยงไม่ได้จึงขอทำในตำแหน่งเลขาของปานชีวา ซึ่งเป็นถึงรองประธานบริษัทธนะโชคอนันต์กรูป
“คุณแฟร้งตอบรับคำเชิญมาแล้วนะ ท่านในคิวเราหลังวันหยุดยาวแหนะ” ลัลน์ลลิตเอ่ยถึงลูกค้าคนสำคัญ ที่อยู่ระหว่างพิจารณาจ้างธนะโชคอนันต์ก่อสร้างโรงพยาบาลให้
ร่างบางลากเก้าอี้เข้ามานั่งหน้าโต๊ะทำงานของปานชีวา พร้อมวางแฟ้มงานลงตรงหน้าเพื่อนสนิท
“ง่ายขนาดนั้นเชียว โดนแกขยิบตาใส่ครั้งเดียวคุณแฟร้งอะไรนั่นถึงกับใจอ่อนให้เราเข้าไปเสนองานง่ายๆ เลยเหรอ”
“ฉันจะไปมีอิทธิพลอะไรขนาดนั้นยะ บริษัทเราดีอยู่แล้วป่ะ” โชคดีที่คุณแฟร้งรู้จักกับชรัญธรต่างหากเขาเลยช่วยแนะนำให้เธอรู้จักและดีลงานให้จนสำเร็จ
“อิทธิพลจากความสวยแกเยอะจะตาย ดูอย่างพี่ชายฉันสิยังช
