บทที่1 แม่ไฟบรรลัยกัลป์
1118 คำ
ปัจจุบัน
@ มหา'ลัยG
"เอาล่ะค่ะนักศึกษา หมดเวลาทำข้อสอบแล้ว วางกระดาษตอบเอาไว้ที่โต๊ะแล้วก็ออกไปได้เลยค่ะ"
สิ้นเสียงสั่งการของอาจารย์ลัลน์ลลิตก็รีบปฏิบัติตามทันที เธอทำข้อสอบเสร็จไปสักพักแล้วแต่ไล่ทบทวนคำตอบอยู่ อีกทั้งรอปานชีวาด้วย
"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันโคตรหิวเลย"
"ฉันก็หิวเหมือนกัน ว่าแต่แกเถอะลัลน์ ทำข้อสอบได้ป่ะ" ปานชีวากอดแขนลัลน์ลลิตเอาไว้ด้วยท่าทีอ่อนแรงพลางซบแก้มลงต้นแขนของเพื่อนสนิทขณะที่เดินลงมาจากอาคาร พวกเขาสอบอยู่ชั้นสามแต่ถ้าจะให้รอลิฟต์ก็ขี้เกียจเบียดกับคนอื่น
"ก็พอได้นะ อีกอย่างเทอมนี้เรียนไม่ค่อยยากด้วย แล้วแกล่ะ"
ลัลน์ลลิตหลุบสายตามองเพื่อนแล้วก็อดขำไม่ได้ ก็เมื่อคืนก่อนสอบพวกเธอยังแอบไปเที่ยวบาร์โฮสต์อยู่น่ะสิ กว่าจะกลับก็เกือบตี3 ทั้งๆ ที่มีสอบตอนเช้าแท้ๆ ก็ไม่แปลกที่ปานชีวาจะมีอาการแบบนี้
"ฉันไม่น่าใจอ่อนเชื่อแก ดื่มไปเยอะขนาดนั้นเลยอ่ะ"
"เดี๋ยวนะคุณปลาดาว เป็นคุณนะที่เที่ยวเดินชนแก้วรอบผับอ่ะ ในขณะที่ฉันนั่งให้ผู้เทคแคร์สวยๆ อยู่ที่โต๊ะ"
แล้วเมื่อคืนก็หมดไปหลายแสนซะด้วย แต่ก็ฟีลดีมากๆ หนุ่มบาร์โฮสต์คนที่เธอเรียกมาดูแลนั้นดีจนติดใจ ทำเอาลัลน์ลลิตอยากไปซ้ำอีกหลายๆ หนเลยล่ะ
"เหรอ...หรือจะจริง ฮ่าๆๆๆ"
ปานชีวาขำจนตัวโยน เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่อยู่ในผับเมื่อคืน เธอเอาแต่เดินชนแก้วไปทั่วผับ ในที่สุดก็เมาไม่เป็นท่า หวิดได้ตบกับเจ้าที่พวกโฮสต์หน้าตาดีก็ตั้งหลายฉาด
"หัวเราะ เอ้า! หัวเราะเข้าไป แบบนี้ไงถึงเล่นฟุบไปตั้งแต่เที่ยงคืน ดีนะที่ได้พี่บาสหนุ่มลูกครึ่งไทย-เกาหลีหอบร่างไร้วิญญาณของแกมาส่ง"
"แต่เดี๋ยวก่อนนะ ฉันเมาอ่ะพอรู้ แต่เรื่องผู้เนี่ย มันยังไงจ๊ะอีเพื่อน"
ปานชีวาหยุดเดินอยู่กลางบันได รั้งแขนของลัลน์ลลิตเอาไว้รอฟังคำตอบ พลางเอียงคอถามด้วยความสงสัย
"ก็..."
คนที่ถูกถามอมยิ้มเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ จินตนาการถึงตอนที่อยู่ใต้ร่างชายหนุ่มที่พวกเธอกำลังพูดถึง เสียงลมหายใจกระเส่าของทั้งเขาและเธอ แรงบีบอัดกระแทกเข้าใส่เธอถี่ๆ ความเสียวซ่านที่แล่นปราดท้องน้อยและปุ่มกระสัน จนทำให้เธอต้องปลดปล่อยแล้วปลดปล่อยอีก
ทว่าความจริงแล้วเมียอีตานั่นมาตามตัวกลับบ้านทันทีที่เลิกงาน สุดท้ายลัลน์ลลิตก็เรียกพนักงานขับรถจากแอปพลิเคชันออนไลน์ให้ขับรถมาส่ง
"อีลัลน์ ตอบ!" ปานชีวาย้ำถามเรียกสติ แต่จริงๆ แค่เห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นคงแซ่บซ่านไม่เบา
"แซ่บ ร้อนแรง ดุดัน หนักหน่วงแรงดีไม่มีแผ่ว" คนโม้ไปแล้วก็ต้องโม้ต่อ ตั้งใจจะรักษาศีล5ในวันพระ สุดท้ายดันต้องมากุเรื่องหลอกเพื่อนว่าเป็นหนึ่งในยุทธภพเรื่องการล่าแต้ม
"อ๊ายยยย!! แกนี่มันตัวท็อป ตัวมัมจริงจริ้ง"
"ก็ไม่รู้สินะ รู้แค่ว่าตอนนี้ แค่พูดถึงตรงนั้นก็ตอดตุบๆ"
"โอ๊ย! อีแต้มบุญสูง ฉันนี่สิไม่น่าเมาเลย พลาดมากเมื่อคืน"
ลัลน์ลลิตแสร้งหัวเราะคิกคักไปกับปานชีวา ผู้เสี้ยมสอนให้เธอเห็นผู้ชายเป็นแค่อาหารแสนอร่อย กินครั้งเดียวเหลือก็ทิ้ง ไม่ต้องเก็บไว้กินอีก
"เลิกพูดเรื่องผู้ แล้วมาคิดกันดีกว่าว่าจะกินอะไรดี" ลัลน์ลลิตบอกหลังจากที่ขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับบนรถลัมโบร์กีนีสีฟ้าน้ำทะเล มือเล็กดึงเข็มขัดนิรภัยขึ้นคาดเสร็จสรรพโดยไม่ลืมที่จะเตือนปลาดาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย
"คาดเข็มขัดด้วยดาว"
"กินสุกี้สายพานหลังมอกันมั้ย"
"ก็ได้นะ วันนี้ไม่มีสอบแล้ว กินเสร็จจะได้กลับคอนโดเลย"
"ตกลงตามนั้น"
ครืดๆ ครืดๆ
ระหว่างขับรถเลี้ยวออกมาจากมหา'ลัย โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงของลัลน์ลลิตก็ดังขึ้นพอดี ปลาดาวเห็นอย่างนั้นก็หยิบมันขึ้นมาให้เพื่อน
"สมายด์ไหนวะ รับมั้ย" ปานชีวาโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้ลัลน์ลลิต เธอเบือนสายตามองเพียงนิดก่อนจะดึงสายตากลับไปมองถนนเบื้องหน้าต่อ
"ไม่มั่นใจอ่ะ รับเลยก็ได้บอกว่าฉันขับรถอยู่"
"นี่เล่นแจกเบอร์ผู้จนจำไม่ได้เลยเหรอวะ"
"นี่ บางทีเขาก็ไปขอมาจากคนอื่นย่ะ ก็เพื่อนหล่อนออกจะสวยและร้อนแรงปานลาวาขนาดนี้ ใครก็อยากรู้จักป่ะวะ"
"จ๊ะ แม่ไฟบรรลัยกัลป์ แม่หัวกระไดไม่เคยแห้ง” ปานชีวาทำท่าทางกระแนะกระแหน แต่เธอไม่ได้จริงจังอะไรนัก เพราะรู้อยู่แล้วว่าลัลน์ลลิตไม่ได้จริงจังกับใคร เธอคบเพื่อเพียงผ่านๆ ไปก็เท่านั้น
"สวัสดีค่ะ เบอร์ลัลน์ลัลน์ค่า"
(ครับ สมายด์เองนะ สมายด์นิเทศฯที่เจอกันตอนวันเปิดโลกกิจกรรมอ่ะ จำได้มั้ย)
"จำได้มั้ย" ปานชีวาหันมากระซิบกระซาบ แต่ลัลน์ลลิตกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ
"อ้อ สมายด์ มีไรอ่ะโทรหาเราทำไม" ปานชีวาคุยต่อเพื่อไม่ให้เพื่อนเสียคะแนน
(เราเห็นรถเธอพึ่งขับออกไป เรากำลังหิวไปหาอะไรกินกันมั้ย)
"แก เขาชวนแกไปกินกัน"
"โอ๊ย ยัยปลาทองก็นะ คนนี้ยกให้แกเลย เชิญ!" ลัลน์ลลิตส่ายหน้าน้อยๆ ขณะนั้นเธอก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปจอดในร้านสุกี้พอดี
"ได้สิ ตอนนี้เราอยู่ร้านสุกี้ผีน้อยหลังมอ นายตามมาถูกมั้ย"
(ถูกสิ เจอกันนะลัลน์ลัลน์)
ติ๊ด!
"ไม่ทราบว่าคุณหนูลัลน์ลัลน์ สะดวกให้ผู้เลี้ยงข้าวสักมื้อมั้ยครับ" ปานชีวาพูดเลียนเสียงของสมายด์ ตอนที่วางสายเขาไปแล้ว
"ก็นัดไปแล้วมั้ยคะ ถ้าแซ่บก็กินไปเลยสิคะ รออะไร"
"อู๊ย...เอาให้จุกๆ"
ว่าเสร็จทั้งสองก็เดินเข้าไปรอผู้ชายที่นัดหมายเอาไว้เป็นอย่างดีในร้าน โดยที่สั่งเครื่องดื่มมานั่งรออย่างใจเย็น
'ลัลน์ลัลน์กินไม่เยอะค่ะ ค่อยๆ ละเลียด ค่อยๆ กลืน'
- ผู้เขียน
