เธอนั่งคิดว่าจะบอกเรื่องที่ได้ยินมากับพี่ดีแลนยังไง กลัวบอกไปแล้วกระตุ้นแผลใจของเขาให้กลับมาเจ็บอีกครั้ง จากที่ได้ยินเพื่อนราฟพูด เธอมั่นใจเต็มร้อยว่าเขาไม่รู้ ว่าราฟฆ่าน้องชายตัวเอง หากรู้ราฟคงไม่ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้ เธอเลื่อนมือไปกุมมือเขา
สัมผัสจากมือเล็ก ทำให้ดีแลนละสายตาจากวิวด้านข้าง มามองมือคะนิ้ง แล้วดึงสายตาขึ้นไปมองเจ้าของสัมผัสนี้
“ถึงเพนท์เฮาส์แล้ว นิ้งมีเรื่องอยากบอกค่ะ”
“ทำไมไม่บอกตอนนี้”
“นิ้งอยากบอกที่นั่นค่ะ”
เขามองคะนิ้งด้วยความอยากรู้ ว่าเรื่องนั้นที่จะบอกเขาคืออะไร เขาไม่ได้คะยั้นคะยอให้เธอพูดตอนนี้ เพราะอีกไม่ไกลก็ถึงเพนท์เฮาส์แล้ว
“ราฟไม่ได้ทำอะไรเธอจริงๆ ใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ แต่ก็เกือบ เขาไม่ทำเพราะเพื่อนห้าม”
“ไม่ได้แตะตัวเธอสักนิดเลยใช่ไหม”
“ไม่มีค่ะ มีแค่ตอนจับเข้าไปในห้อง แต่จับแขนนะคะ”
“ขอดูหน่อย”
เธอหันแขนข้างที่โดนราฟจับให้เขาดู ราฟจับและกระชากแขนแรงพอ
