(ลุงฝากดีแลนด้วยนะไอวีส์ ช่วงนี้ดีแลนกำลังเศร้า)
“ได้ค่ะคุณลุง ไอวีส์จะดูแลดีแลนให้เองค่ะ”
(ขอบใจเรามากนะ)
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไหนๆ พวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แค่ดูแลดีแลน ไอวีส์ทำได้ค่ะ”
ปลายสายยิ้มเบาๆ
(ได้ยินแบบนี้ลุงก็สบายใจแล้ว เย็นนี้ลุงจองร้านอาหารไว้ให้ไอวีส์กับดีแลน หวังว่าพวกเราจะแฮปปี้กันนะ)
ไอวีส์ทำหน้าตื่นเต้นดีใจ หลังจากได้ยินดาเร็นบอกแบบนั้น ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มไม่หุบ เก็บอาการไม่ค่อยจะอยู่ ถึงการเข้าหาดีแลนไม่สำเร็จ อย่างน้อยเธอก็ผ่านด่านพ่อแม่ของดีแลน
ด่านครอบครัวผ่านฉลุย ไม่มีอะไรต้องกังวล ถึงยังไงเขาต้องเป็น ‘ของเธอ’ วันยังค่ำ
“ขอบคุณคุณลุงมากๆ เลยนะคะ ที่เอ็นดูไอวีส์”
(ตอนนี้หนูไอวีส์ก็เป็นลูกสาวอีกคนของครอบครัวลุงไปแล้ว ไม่ต้องขอบคุณกันหรอก)
“แหะๆ ไอวีส์สัญญาจะดูแลดีแลนให้หายเศร้าเองค่ะ”
ไอวีส์ออกหน้าออกตาจนอีกคนในปลายสายเริ่มเอือมตาม นั่นก็คือ แม่ของดี
