“เดี๋ยวกูมา ไปรับโทรศัพท์แป๊บ” ธีสิสพูดจบ ก็หยัดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกไป
ดีแลนหันไปมองคะนิ้งที่นั่งข้างๆ ท่าทางชัดมากว่ากำลังเมา เพราะหน้าแดงก่ำ ตาเริ่มหวานปานน้ำเชื่อม ดูออกตั้งแต่คุยกับธีสิสแล้วว่าเมา
“เมา?”
คะนิ้งเงยหน้ามองดีแลน ที่มองมาอย่างนิ่งๆ หากแต่แววตาดูน่ากลัวพิกล ทว่าคะนิ้งกลับไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
“ยังไม่เมา เอ๊ะ! หรือว่าเมาแล้ว…” คะนิ้งพูดแล้วทำหน้าครุ่นคิด โดยมีดีแลนมองนิ่งๆ
“น่าจะเมาแล้วนะคะ”
เขามองคะนิ้งที่ยิ้มหวานให้นิ่งๆ อาการนี้เมาชัวร์
“บอกแล้วไงอย่าเมา”
“นิ้งเมาไปแล้ว…” คะนิ้งพูดเสียงอ่อย พร้อมกับเอานิ้วชี้สองข้างจิ้มใส่กันเบาๆ
“อย่าเมาไปมากกว่านี้”
“ถ้าเมาไปมากกว่านี้ล่ะคะ” ยิ่งโดนสั่งห้าม ยิ่งอยากรู้ว่าอีกคนจะทำยังไง หากเธอฝ่าฝืนไม่ยอมทำตาม
“ลองเมาดู จะรู้เอง”
คะนิ้งยกยิ้มอย่างร้ายกาจ สายตาเหลือบมองน้ำสีเหลืองอำพันในขวด ก่อนจะคว้ามาเทลงแก้วของตัว
