หนึ่งมิตรชิดใกล้รัก 12 เห็นตำตา
รุ่งเช้า....
ทั้งสองออกเดินทางกันตามเวลาโดยมีดอมินิกเป็นพลขับให้
"ฉันว่าเรานั่งรถไฟ ไม่งั้นก็นั่งเครื่องจะดีกว่านะนายจะได้ไม่ต้องเหนื่อย"
"ฉันไม่เหนื่อย ฉันเป็นนักแข่งเธอก็รู้ขับรถแค่นี้สบายมาก"
"รู้ว่าเป็นนักแข่งเพียงแค่อยากให้นายได้นั่งสบายๆชมวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยๆไงวันหยุดทั้งทีพักร่างกายบ้างสิ"
"ขนาดเธอเองยังไม่พักเลยแต่ก็ขอบใจนะยัยแว่นที่เป็นห่วง แต่ฉันชอบแบบนี้มากกว่า" เขาหันมายิ้มอ่อนให้กับเธอก่อนจะเพ่งมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ
ญารินดาได้ยิ้มตอบให้กับเขาเช่นกันและหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย ดอมินิกยังคงขับรถในความเร็วที่คงที่ไปเรื่อยๆส่วนญารินดาเธอก็มองวิวทิวทัศน์แถมไม่ลืมที่จะเอาสมาร์ทโฟนของตัวเองมาถ่ายรูปต่างๆตลอดทั้งการเดินทางเพราะครั้งนี้ถือว่าเป็นการเดินทางของเธอที่ไกลที่สุดตั้งแต่หญิงสาวมาอยู่ฝรั่งเศส
โมนาโก
รถสปอร์ตคันหรูได้มาถึงสถ
