Chapter 58
“พวกเธอเอาไปกินสิ”
“อะไรนะ”
“ฉันให้พวกเธอเอาไปกิน”
“แล้วเธอไม่กินเหรอ”
“ไม่กิน” ดารินลดาเดินหนี พนักงานในร้านเลยเสียดายอาหารกลางวันแสนอร่อย จึงนำไปกินกันเอาเอง
“อาหารกลางวันที่ผมส่งไปให้อร่อยไหม” เขามาดักเจอเธอหน้าร้านเหมือนเช่นเคยพลางเอ่ยถาม
“ไม่รู้”
“ทำไมล่ะ”
“ฉันไม่ได้กิน”
“ไม่ชอบแบบนั้นเหรอ ชอบแบบไหนบอกได้นะ ผมจะหาทุกอย่างที่คุณอยากกินมาให้”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่ชอบทุกอย่างที่คุณเอามาให้ ฉันจะไม่มีวันกินด้วย”
“ผมง้อคุณมานานเป็นเดือนแล้วนะ คุณให้อภัยผมไม่ได้เหรอ”
“ไสหัวไปซะ”
“บอกแล้วไงว่าหน้าที่ไปไม่ใช่หน้าที่ผม”
“อย่ามายอกย้อนนะ”
“ผมไปส่งนะ”
“ไม่ต้อง”
“วันนี้ผมซื้อของกินมาฝากแม่คุณด้วย”
“ไม่จำเป็น ฉันมีเงิน ไม่ต้องรับเศษเงินจากคุณมาซื้ออาหารกินหรอก”
“ผมรักคุณ”
“ฉันเกลียดคุณ”
ดารินลดาหนีขึ้นรถโดยสารไปอีกรอบ กุมภาไม่ลดละ เขาขับรถตามเธอไป เห็นว่าเธอเข้
