แต่หญิงสาวกลับลืนมันไม่ลง ผะอืดผะอมจนบางครั้งแทบไม่อยากหันไปมอง นี่คงเป็นอาการแพ้ท้อง ถึงเธอไม่บอกแต่ดาเลียก็จะต้องรู้ในสักวันด้วยตัวนางเอง
ร่างบอบบางลุกขึ้นไปหยุดยืนที่หน้าต่างห้องครัว ภาพภูเขาสีน้ำตาลแดงบนที่ราบทุ่งหญ้าเบื้องนอกทำให้คิดถึงวันแรกที่ได้พบ เขา คนนั้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมาโดยที่อลินทิราไม่รู้ตัว เขา คงไม่กลับมาหาเธออีกแล้วชั่วชีวิตนี้
ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างแน่งน้อยรีบปาดน้ำตาที่หยดลงบนแก้มก่อนเดินไปที่ประตู
“แม่ลืมอะไรคะ...” คำถามนั้นขาดหายไปในลำคอเมื่อบานประตูเปิดออก ไม่ใช่ดาเลียอย่างที่เธอคิด ทว่ากลับเป็นร่างสูงสง่าของใครอีกคนซึ่งเธอไม่คาดฝัน
“ขอโทษครับ ที่นี่บ้านของคุณดาเลีย เฮอเกรล...ใช่ไหมครับ?”
เจ้าของเสียงทุ้มกังวานเอ่ยถาม นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำบนใบหน้าคร้ามเข้มส่องประกายเจิดจ้าท่ามกลางละอองไอแดดที่ตกกระทบใบหน้าคมเข้ม อลิน
