อลินทิราโพล่งออกไปด้วยความอัดอั้นซึ่งก็ทำให้โมนิกาผงะ ทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่สายลับสาวจะตัดสินใจพูดต่อ
“มันก็แค่เรื่องสนุกที่ฉาบฉวย เขาพบฉันข้างถนน เราสนุกกันแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ฉันอยากกลับบ้านค่ะคุณโมนิกา”
“โอ...แม่สาวยูทาห์ ได้ฟังแบบนี้แล้วฉันรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ”
“มันเป็นความเต็มใจระหว่างเราค่ะ ฉันกับแดเนียล...” พูดแล้วยิ้มขื่น “และเมื่อมันหมดเวลาของฉันกับเขา เรา...ก็ต่างคนต่างไปค่ะ”
อลินทิรากล่าวโดยหลบเลี่ยงที่จะสบสายตาคมวับคู่นั้นโดยตรง โมนิกาเพียงซ่อนยิ้มไว้ในหน้า ใช่แต่เธอจะชิงชังรังเกียจและอยากฉีกเนื้อของผู้หญิงคนนี้ออกเป็นล้านชิ้น เธอยังอยากตอบแทนคนทรยศที่กำลังจะไปจากคฤหาสน์ไพรซ์ให้สาสม จะรีรออะไรอีกเล่า...ในเมื่อนี่เป็นโอกาสของ เธอ โมนิกาตีสีหน้าเป็นห่วงทั้งที่เห็นความแน่วแน่ในแววตาคู่นั้น
“ซอนญ่า...แล้วนี่เธอจะกลับยูทาห์
