ไม่รู้ว่านฤดลไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขามอบความสุขให้กับมีนาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเหนื่อย หญิงสาวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองไปถึงสวรรค์กี่ครั้ง เธอจำได้แค่เพียงว่าครั้งสุดท้ายเธอแทบจะหลับคาอกเขาในอ่างน้ำ
มีนาหลับไปหลายชั่วโมงก่อนจะตกใจตื่นอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองจะนอนอยู่ที่นี่กับนฤดลถึงเช้าไม่ได้
“จะไปไหนครับ ยังไม่เช้าเลย” ชายหนุ่มถามพลางกระชับร่างบอบบางให้เข้าใกล้ร่างเปลือยเปล่าของตนเองยิ่งขึ้น
“ถ้ามีนาไม่กลับ เพื่อนต้องสงสัยแน่ว่ามีนาหายไปไหน”
“มีนาก็บอกไปสิครับมาอยู่กับแฟน เอ๊ะ ไม่ใช่สิตอนนี้เราเป็นมากว่าแฟนแล้ว”
“ถ้าเพื่อนรู้มีนาก็กลัวว่าแม่จะรู้ค่ะ เพราะตอนไปเรียนเพื่อนๆ ชอบไปกินข้าวที่ร้าน มีนากลัวแม่ดุ”
“ไม่เห็นต้องกลัวเลย เดี๋ยวพี่ไปคุยกับแม่เองนะครับ”
“อย่านะคะ พี่ดลรอมีนาได้ไหม อีกสองปีมีนาก็เรียนจบแล้ว”
“ให้พี่รอถึงสองปีมันทรมานนะครับ พี่อยากอยู่กับมีนาแบบ
