เคยชินหรือมีใจ
1384 คำ
กลับมาถึงบ้านหลังเล็กมีนาก็ช่วยนฤดลแกะอุปกรณ์ประคองข้อเท้าและผ้าที่พันไว้โดยรอบออกก่อนจะพาเขาเดินมาส่งที่หน้าห้องน้ำ โดยเธอเตรียมเก้าอี้และผ้าเช็ดตัวรอไว้แล้ว
“คุณดลห้ามให้แผลโดนน้ำนะคะ” หญิงสาวย้ำกับเขาอีกครั้งเพราะตอนนี้แผลของชายหนุ่มใกล้จะหายดีแล้ว แต่หมอก็สั่งไว้ว่าห้ามโดนน้ำเด็ดขาด
“มันจะโดนได้ยังไงก็เธอติดพลาสเตอร์กันน้ำไว้แล้ว แต่ถ้าน้ำเข้าไปในแผลมันก็เป็นความผิดของเธอนะมีนา”
“แล้วคุณดลจะอาบทำไมล่ะคะ เช็ดตัวเอาก็ได้เดี๋ยวมีนาเช็ดให้เอง”
“เช็ดตัวกับอาบน้ำมันสดชื่นต่างกันนะ ถ้าเธอมั่นใจว่าตัวเองปิดแผลอย่างดีก็ไม่เห็นต้องกังวล ออกไปรอฉันข้างนอกได้แล้วจะทำธุระส่วนตัวบ้าง”
“มีนารอข้างนอก ถ้าคุณดลอยากได้อะไรก็ตะโกนเรียกนะคะ”
“ไม่ต้องรอหรอก อีกครึ่งชั่วโมงค่อยเข้ามาประคองฉันก็ได้ เธอระหว่างรอเธอก็ไปอาบน้ำก่อน”
“ได้ค่ะ” มีนารับคำก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง จากนั้นก็รีบอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วให้เร็วเพื่อจะมารับนฤดลออกจากห้องน้ำ
แต่ถึงแม้จะรีบยังไงก็ยังช้ากว่านฤดล เพราะตอนที่หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนของตนเองนฤดลก็มานั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีแล้ว
“ทำไมไม่รอมีนาละคะ ถ้าลื่นล้มขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็เธอช้า”
“ช้าที่ไหน ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะคะ หรือใส่ไม่ได้ ให้มีนาช่วยไหม”
“ฉันไม่รู้ว่าน้ำเข้าแผลหรือเปล่า เลยจะให้เธอช่วยดูหน่อย” นฤดลบอกขณะที่อีกมือก็เช็ดผมของตนเองไปด้วย
“เหรอคะ ขอมีนาดูหน่อย” มีนารีบเข้ามาดูอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มต้องกลั้นขำเพราะดูเธอจะตกใจเกินกว่าเหตุ
“น้ำเข้าไหม”
“ไม่นะคะ” มีนาตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วเธอก็นิ่งเมื่อพบว่าเขากำลังมองก้มลงมองเธออยู่ ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร
“ว่าไงมีนา น้ำซึมเข้าแผลไหม”
“ไม่มีค่ะ”
“เหรองั้นก็แล้วไป สงสัยว่าฉันจะคิดมากไปเอง”
“ถ้าคุณไม่สบายใจให้มีนาเปิดออกไหม”
“ไม่เป็นไร ฉันเชื่อใจเธอ”
“คุณดลสวมเสื้อก่อนนะคะเดี๋ยวจะไม่สบาย” หญิงสาวหยิบเสื้อมาสวมให้เขาจากนั้นก็ติดกระดุมจนครบทุกเม็ด แต่ระหว่างติดก็แอบมองกล้ามท้องของเขาไปด้วย
“มีนา ฉันง่วงแล้ว เอาไม้เท้าให้ฉันหน่อยสิ ฉันจะกลับห้องแล้ว” ตอนนี้มันเพิ่งสี่ทุ่มนฤดลไม่ง่วงเลยสักนิด แต่เพราะเมื่อครู่เขาอยู่ใกล้เธอจนเกินไป พอได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมาจากตัวหญิงสาวเขาก็รู้สึกว่าต้องรีบห่างจากเธอให้เร็วที่สุดก่อนที่อะไรในตัวของเขามันจะตื่นตัว
“แต่คุณดลผมยังไม่แห้งเลย เดี๋ยวมีนาเช็ดให้ นานหรอกนะคะ”
นฤดลส่งผ้าเช็ดตัวให้มีนาก่อนที่ตัวเองจะหันหลังให้กับหญิงสาวที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มเช็ดผมอย่างเบามือ
“ผมคุณดลยาว มันเลยแห้งช้า”
“ปกติฉันตัดทุกเดือน แต่นี่มันเลยมาเดือนหนึ่งแล้ว”
“คุณดลอยากไปตัดผมไหม เดี๋ยวมีนาพาไป”
“ฉันไม่อยากออกไปไหนเลย มันเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ ไม่อยากเธอเสียวเวลารอด้วย” นฤดลรู้สึกว่าตนเองจะเป็นเป้าสายตาคนอื่นและไม่อยากให้เธอมีนารู้สึกอึดอัดไปกับเขาด้วย
“ไม่เสียเวลาหรอกค่ะ ถ้าคุณดลอยากไปตัดผมเราก็ไปตัดผม หรืออยากออกไปไหนมีนาก็จะไปด้วย”
“เดินกับฉันไม่อายหรือไง ทั้งไม้เท้าทั้งที่พยุงข้อเท้า อย่างกับหุ่นยนต์”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีอะไรน่าอายเลย”
“คนอื่นเขาจะหาว่าฉันไม่รู้จักเจียมตัว เจ็บเดินไม่คล่องแทนที่จะอยู่บ้าน ยังจะออกมาเพ่นพ่านอีก”
“จะสนใจคนอื่นทำไมคะ ตกลงพรุ่งนี้เราไปตัดผมกันนะคะ”
“ได้สิ แต่ต้องหลังจากที่ฉันไปประชุมที่โรงเรียนก่อน”
“ค่ะ”
“พรุ่งนี้เธอต้องไปกับฉันด้วยนะมีนา”
“ได้สิคะ คุณดลไปไหนมีนาก็ไปที่นั่น แต่ตอนนี้ต้องแยกกันก่อนเพราะมีนาก็ง่วงแล้วค่ะ ผมคุณดลก็แห้งแล้วด้วย
หญิงสาวหยิบไม้เท้ามาส่งให้เขาจากนั้นก็เดินไปส่งที่บนเตียงจัดการห่มผ้าให้เขาอย่างเรียบร้อย
“ถ้าคุณดลจะเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนก็เรียกมีนานะคะ อย่าไปคนเดียว”
“ฉันแล้วเธอจะได้ยินเหรอ ห้องเธออยู่ตั้งไกลนะมีนา”
“จริงสิ มีนาลืมไปนึกว่ายังอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นคุณดลก็โทรหามีนา รับรองว่ามีนาจะรีบมาทันทีเลยค่ะ”
“อือ เอาล่ะ เธอไปนอนได้แล้ว อย่าลืมปิดไฟให้ฉันด้วยนะ”
มีนากลับห้องของเธอไปนานแล้วแต่นฤดลก็ยังนอนไม่หลับ ทั้งที่คิดถึงเตียงนอนนุ่มๆ มาก แต่พอมานอนเข้าจริงๆ กลับรู้สึกไม่เหมือนอย่างที่คิดเลยสักนิด
สองเดือนที่ผ่านมาเขานอนห้องเดียวกับมีนามาตลอด ถึงแม้เธอจะนอนที่โซฟาตรงมุมห้อง ส่วนตนเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่ทุกครั้งที่หันไปเขาก็จะเธออยู่ที่นั่น
นฤดลคิดว่ามันคงเป็นความเคยชินที่เห็นมีนาอยู่ในสายตาตลอด จึงพยายามข่มตาลงอีกครั้ง แต่มันไม่ได้ช่วยให้เขาหลับลงได้เลย ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเมื่อนึกไปถึงอีกคนที่ป่านนี้คงหลับไปอย่างมีความสุขแล้ว
เกือบจะตีสองนฤดลนั่งมองโทรศัพท์ ถ้าเขาโทรหามีนาในเวลานี้และบอกให้เธอพาเข้าห้องน้ำหญิงสาวก็คงไม่ว่าอะไร เขาแค่อยากเห็นหน้าเธอก่อนนอนอีกครั้งเพราะความเคยชินเท่านั้น
เมื่อตัดสินใจได้แล้วเขาก็กดโทรออกแต่สัญญาณรอสายดังเพียงครั้งเดียวประตูห้องก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว
“คุณดลเรียกมีนาใช่ไหมคะ”
“ใช่ แต่ทำไมเธอมาเร็วจัง”
“ก็มีนาเป็นห่วงคุณดลไงคะ แล้วคุณเรียกมีนามาทำไมคะ”
“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
พอได้ยินดังนั้นมีนาก็รีบเปิดไฟกลางห้องก่อนจะส่งไม้เท้าให้เขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากชายหนุ่มกลับขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้งมีนาก็ปิดไฟกลางห้องแล้วหันหลังกลับ แต่ยังเดินไม่ถึงประตูนฤดลก็เรียกเธอไว้ก่อน
“ฉันนอนไม่หลับ เธอล่ะนอนหลับดีไหม”
“มีนาก็นอนไม่หลับ สงสัยจะแปลกที่ค่ะ”
“เหรอ สงสัยจะเป็นอย่างนั้น ปกติแล้วฉันจะนอนที่คอนโด พอกลับมาอยู่ที่บ้านก็เลยไม่ชิน”
“ค่ะ คุณดลรีบนอนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว มีนาจะได้รีบกลับไปนอน”
“นอนด้วยกันที่นี่ได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว” เขาพูดพลางขยับไปอยู่อีกข้างหนึ่งของเตียงเพื่อเว้นที่ให้หญิงสาวได้ขึ้นมานอนกับตนเอง
“ไม่ดีกว่าค่ะ มีนาไม่อยากรบกวนคุณดล”
“ไม่รบกวนเลย ขึ้นมานอนเถอะไม่เห็นต้องกลัวอะไร เรานอนด้วยกันมาสองเดือนแล้วนะ”
“มีนาไม่ได้กลัวนะคะ แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล”
“ถ้าเธอไม่ขึ้นมานอนกับฉัน พรุ่งนี้ฉันบอกแม่ให้หาคนอื่นมาดูแลแทน”
“คุณดลต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรมีนา”
“มีนาเธอดูสภาพฉันก่อนไหมว่าฉันจะไปทำอะไรใครได้ ขึ้นมานอนเถอะพรุ่งนี้เราต้องตื่นไปทำงานกันแต่เช้านะ”
- ผู้เขียน
