โซ่เสน่หาคนไร้หัวใจ

เคว้งคว้าง...2

ทุกอย่างในชีวิตช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมามันหนักอึ้งไปหมด แต่เธอก็สู้จนผ่านมันมาได้ ตอนนี้หญิงสาวออกจากงานที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว เธอกลายเป็นคนตกงานอย่างสมบูรณ์แบบ เธอมีเงินที่คีตะโอนให้มาเพื่อให้เธอไปทำแท้งจำนวนสองแสนบาท ซึ่งหญิงสาวจะใช้มันเป็นเงินทุนเพื่อค้าขายอะไรสักอย่าง จนกว่าที่เธอจะคลอดลูก

และสิ่งที่เธอคิดจะทำนั่นก็คือแซนวิชที่มันมีกำไรน้อยนิด แต่เป็นสิ่งเดียวที่หญิงสาวถนัด เพราะเธอชอบรับประทานแซนวิช มันเลยทำให้เธอทำแซนวิชได้หลากหลายประเภท และมันก็อร่อยมากจนหลายคนเอ่ยปากชม นั่นทำให้หญิงสาวตัดสินใจเช่าแผงเล็กๆ ที่หน้าโรงงานแห่งหนึ่งเพื่อขายแซนวิชในช่วงเช้าและเย็น ซึ่งไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับผู้หญิงตั้งครรภ์

ทุกอย่างเหมือนว่าจะไปได้ดี เพราะแซนวิชของเธออร่อย เลยทำให้พนักงานโรงงานติดอกติดใจ จนแทบทำไม่ทัน ฟ้าหลังฝนที่กำลังจะสดใสมันทำให้หญิงสาวมีกำลังใจสู้ต่อ แต่แล้ววันหนึ่ง มารดาต่อโทรศัพท์มาหาเธอ หญิงสาวก็ต้องร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะท่านต้องการให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนท่านที่มีที่ทางมากมาย บั้นปลายชีวิตเธอจะได้สบาย

“ตกลงลูกจะแต่งงานกับพ่ออาจได้มั้ย” นางเบญจาเอ่ยถามบุตรสาว

“ไม่ค่ะ ลินแต่งกับพี่อาจไม่ได้” อลินดาตอบออกไปด้วยความปวดใจ ถ้าตอนนี้เธอไมได้ตั้งครรภ์ เธออาจจะยอมทำตามที่มารดาต้องการก็ได้ แต่ตอนนี้ในท้องของเธอมีอีกหนึ่งชีวิตที่เธอไม่สามารถโยนบาปให้ใครรับผิดชอบได้

“ทำไมล่ะลูก พี่อาจเอาเป็นคนดีธรรมะธรรมโม แม่อยากให้ลูกแต่งงานกับเขา” นางเบญจาเอ่ยด้วยความหวังดี

“ลินไม่ได้ชอบพี่อาจแบบนั้นค่ะแม่” อลินดาตอบไปตามจริง อาจดีเกินกว่าที่จะรับผู้หญิงเหลือเดนอย่างเธอ

“ถ้างั้นก็ต้องแต่ง พ่อหาคนที่ดีที่สุดไว้ให้ลูกแล้ว” นายเหมเอ่ยแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ ซึ่งอลินดาไม่รู้เลยว่ามารดาของเธอเปิดลำโพงให้บิดาฟังด้วย

“อย่าบังคับลินเลยนะพ่อ” อลินดาเอ่ยวิงวอน

“พ่อเลือกสิ่งที่ดีๆ ให้ไม่ต้องการ ถ้าไม่แต่งก็ไม่ต้องมาเรียกพ่อว่าพ่อ” นายเหมขึ้นเสียงใส่บุตรสาว ด้วยความเป็นคนใจร้อนไม่ฟังใคร ทำให้เขาชอบสั่งอะไรโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ซึ่งนางเบญจาที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่สามารถช่วยบุตรสาวจากเรื่องนี้ได้

“พ่อ!! อย่าบังคับลินเลยนะลินแต่งไม่ได้จริงๆ” อลินดาร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ถ้าแต่งไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก” นายเหมเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนที่จะกดวางสายโทรศัพท์ที่อยู่ในมือนางเบญจา ซึ่งนางเบญจาได้แต่ร้องไห้ออกมาเพราะไม่สามารถช่วยอะไรบุตรสาวได้

“ถ้ามันไม่แต่งก็ห้ามติดต่อมันไป มีอย่างที่ไหนพ่อแม่เลือกคนดีๆ ไว้ให้กลับไม่ต้องการ” นายเหมเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่จะทิ้งนางเบญจาที่นั่งร้องไห้ไว้ในห้องนั่งเล่นของบ้าน

ส่วนอลินดานั้นต้องร้องไห้ด้วยความปวดใจ เพราะเธอไม่สามารถแต่งงานกับคนที่บิดามารดาหาให้ได้ เธอกำลังโดนตัดขาดจากครอบครัวของเธอ ทำไมโชคชะตาถึงได้โหดร้ายกับเธอขนาดนี้ และถ้าบิดาของเธอรู้ความจริงว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ ท่านคงโกรธเสียจนอยากฆ่าเธอให้ตาย เพราะเธอสร้างเรื่องอับอายให้แก่วงศ์ตระกูล