โซ่เสน่หาคนไร้หัวใจ

ก็พังเข้ามาสิ...1

ความทุกข์ใจหลายๆ อย่างทำให้ชายหนุ่มขับรถออกไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมาย ก่อนจะรู้ตัวอีกทีเขาก็มาจอดอยู่ไฟแดงหน้าโรงงานแห่งหนึ่ง แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผู้คนเดินไปมา ก่อนที่สายตาของเขาจะไปสะดุดกับร่างหนึ่ง

ร่างที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลา เริ่มแรกเดิมทีเขาคิดว่าตนเองตาฝาด เขาจึงขยี้ตาอยู่หลายครั้ง แต่แล้วภาพของเธอก็ไม่หายไปอย่างทุกครั้ง เป็นเธอจริงๆ อลินดา ซ้ำร้ายไปกว่านั้น หญิงสาวไม่ได้ไปเอาเด็กออก เธอยังอยู่ในชุดคลุมท้องของหญิงตั้งครรภ์ แต่น่าแปลกที่เธอไม่ได้พยายามติดต่อเขา แต่เธอกลับเลือกที่จะทำงานเลี้ยงตัวเอง

สิ่งที่เขาไม่คาดคิด มันกำลังทำให้เขาต้องวนรถกลับมาดูอีกรอบเพื่อความมั่นใจ และเมื่อวนกลับมาอีกรอบผู้หญิงที่ขายแซนวิชอยู่นั่นก็คืออลินดาจริงๆ ตอนนี้ลูกค้าซาลงแล้ว เธอก็เริ่มทำแซนวิชเพิ่มอีก ใบหน้าหวานที่เคยสดใสบัดนี้เต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย มือเรียวเล็กค่อยๆ ปาดเหงื่อของตัวเอง และบางครั้งก็ลูบที่หน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอ่อนออกมา

ภาพตรงหน้าทำให้คีตะทนดูไม่ไหว เพราะต้องสู้กับความรู้สึกในใจตนเอง เขาจึงรีบขับรถหนีไปทันที ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ทำไมเธอถึงยอมลำบากอุ้มท้องลูกของเขา ทั้งที่เธอไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ เธอแค่เอาเด็กคนนั้นออก เธอก็จะสามารถใช้ชีวิตปกติได้แล้ว แต่เด็กคนนั้นที่เขาคิดถึง เขาลืมไปว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเขาและเธอ ซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาและเธอ

เมื่อกลับมาที่คอนโดแล้วต้องอยู่คนเดียว ภาพที่เขาเห็นเธอเมื่อสักครู่ยิ่งตอกย้ำวนไปวนมาเหมือนละครเรื่องหนึ่งที่ฉายวนไปซ้ำๆ

“โถ่!! โว๊ย!!” ร่างสูงตะโกนออกมาด้วยความเครียด เขาไม่รู้ว่าเธอใช้ไสยศาสตร์มนต์ดำอะไรหรือเปล่า ทำไมเขาถึงได้เห็นแต่ภาพของเธอ

เมื่อไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้ ร่างสูงก็รีบลุกขึ้น แล้วก็คว้าเสื้อแจ็คเก็ตพร้อมทั้งหมวกและที่สำคัญผ้าปิดจมูก เขาแต่งตัวเพื่ออำพรางสายตาไม่ให้คนอื่นจำได้ว่าเป็นเขา ก่อนที่จะบึ่งรถออกจากคอนโดกลางดึก เป้าหมายของเขาก็คือหอพักโทรมๆ ของอลินดา ซึ่งเขารู้ดีว่ามันอยู่ที่ไหน

เพียงไม่นานรถยนต์ราคาแปดหลักก็มาจอดอยู่หน้าห้องเช่าชั้นเดียวที่อยู่ในสภาพเก่าเหลือเกิน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปที่หน้าห้องของเธอ แล้วเคาะเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ร่างอุ้ยอ้ายก็ลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความสงสัย ยามวิกกาลเช่นนี้ใครมาเคาะห้องของเธอกันแน่ ยิ่งห้องราคาถูกแบบนี้ไมได้ติดตาแมวไว้ มันยิ่งทำให้อลินดารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที มือหนึ่งของเธอก็จับโทรศัพท์ไว้ เตรียมโทรขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ ส่วนร่างอุ้ยอ้ายของหญิงสาวนั้นก็เดินไปที่ประตู

“ใครน่ะ” เธอถามออกไปเสียงแข็ง

“ผมเอง” ชายหนุ่มรีบตอบทันทีเพราะกลัวว่าใครจะมาเห็น เขาจึงอยากเข้าไปในห้องของเธอให้เร็วที่สุด