แต่...นี่มันดึกแล้วนะ! คุณหมอก็ไม่มาสักที เขาเป็นอะไรไม่รู้ตั้งแต่บ่ายที่ไปรับเธอมาจากโรงเรียน มันดึกมากแล้วและเธอก็เริ่มจะง่วงแล้ว และเธอไม่กล้าเดินไปเคาะประตูเรียกเขาด้วย
คุณหมอบอกว่าเขาไม่ชอบเด็กดื้อ ถ้าเธอไม่เชื่อฟังคำสั่งเขา เขาก็จะส่งเธอกลับมอสโคว์ ตอนนั้นเธอกลัวมากเรื่องนี้ เพราะจู่ๆคุณหมอที่เอาใจใส่เธอคนที่ชวนเธอให้มาอยู่ด้วย จู่ๆก็เปลี่ยนไป และเธอก็ชอบที่นี่มากกว่า ชอบที่มีคนเอาใจใส่ดูแลเธอ คุณหมอทำแบบนั้นกับเธอมาตลอด แม้ช่วงหลังๆจะห่างๆไปบ้าง แต่การที่เขาเข้ามานอนกอดเธอทุกครั้งที่มีโอกาสมันเป็นเรื่องดีที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากห่างเขาไปไหน เขาว่าซ้ายเธอก็ซ้าย เขาว่าขวาเธอก็ขวา มาตลอดเพื่อที่จะได้อยู่กับเขาตลอดไป
Zzzzzzz เรนนี่ก็หลับไปในที่สุด
กึกึกึ เสียงจากด้านนอกทำให้เรนนี่เริ่มรู้สึกตัวตื่น ดวงตาเหลือบไปมองนาฬิกา ห้า!!!! มันเกือบเก้าโมงแล้ว พรึ่บ!!! เรนนี่ลุกพึ่บพั่บ
