“น้ำใส แม้ผมจะลืมเรื่องราวระหว่างเราไปมากมาย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมยังจำได้นะ” น้ำใสมุ่นคิ้ว
“เรื่อง...”
“เราสองคนตกลงกันว่าจะมีลูกด้วยกันสามคน” น้ำใสยิ้มกว้างออกมาทันที
“คุณไม่ชอบเด็กแล้วมั้งคะ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นกับผมละ”
“ก็อย่างลูกโอมไง ฉันไม่เห็นว่าคุณจะอะไรมากมายกับลูกเลย...มันน้อยไปนิดสำหรับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อนะคะ” เอ็ดเวิร์ดทำท่าครุ่นคิดซึ่งเขาก็จำไม่ได้ด้วยว่าทำไมเขาถึงทำให้น้ำใสคิดแบบนั้น แต่เมื่อฟังเรื่องราวที่เธอเล่ามากับท่าทางและการกระทำที่เขาปฎิบัติต่อลูกน้อยของตน เขาจึงได้แต่สันนิษฐานไปว่า
“ผมว่า...ผมน่าจะกลัวว่าคุณจะน้อยใจมากกว่า ถ้าผมสนใจลูกมากเกินไป”
!!! “คุณคิดว่าคุณคิดแบบนี้เหรอคะในตอนนั้น...ฉันก็ว่าแล้วเชียวว่าคุณต้องคิดว่าฉันเป็นแม่ขี้อิจฉา...”
“ตกลงคุณไม่ใช่”
“ถ้าตอนนี้ไม่ แต่ตอนนั้นฉันก็คิดแบบนั้นกับคุณเหมือนกัน...เอาเถอะ!คุณคงจำไม่ได้แล้ว ช่างมันเถอะ
