“ขะ...ขอยืมหมวกสักใบนะคะ” น้ำใสพยักหน้าและก้มหน้ามอง ใบหน้าของเรนนี่และการแต่งตัวสักแป็บ เธอก็เดินเข้าห้องนอนและหยิบหมวกใบที่ใช้งานสำหรับบดบังแสงแดดและเข้ากับเสื้อผ้าให้กับเรนนี่ไป
“รู้สึกแปลกๆ ผมไม่เคยเห็นเรนนี่จะดูเชื่องแบบนี้มาก่อน มันผิดคาดมาก”
“ถ้าฉันเป็นเธอก็ต้องเงียบสงบแบบนี้แหละคะ เพราะมาวันแรกก็ถูกคุณฟาดหน้าเข้าให้แบบนั้น ปกติคุณเลี้ยงดูเธอแบบนั้นเหรอคะ...น่าสงสารนะคะ”
“ถ้าผมรู้ว่าทำแบบนี้แล้ว เธอจะเรียบร้อยแบบนี้ ผมน่าจะทำไปตั้งแต่ปีที่แล้ว”
“ถ้างั้นคุณก็คงต้องเปิดโรงงานทำน้ำแข็งแล้วละคะ ไม่ได้ไว้ขายนะคะ แต่เอาไว้ให้เรนนี่ประคบหน้า เธอบอบบางมากน้ำแข็งหมดตู้เย็น หน้าเธอก็ไม่หายบวมเลย มือคุณมันหนักไปนะคะ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มมาดร้ายส่งกลับไปทันที
“น้ำใส...เรากลับมอสโคว์กันเถอะ อาร์เชอร์ติดต่อกลับมาอีกแล้วว่างานที่นั่นมีเยอะแยะเลยที่ผมต้องไปจัดการด้วยตัวเอง”
“คุณมีงานต้องทำก็ไปท
