แกล้งไม่รู้จัก...1
491 คำ
ห้องพักของวายุ
หลังจากที่ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมา เขามองหาร่างบางของหญิงสาวที่ออดอ้อนเขาราวกับลูกแมวขี้อ้อน แต่ข้างกายของชายหนุ่มกลับว่างเปล่า ตอนนี้ลูกแมวขี้อ้อนของเขาได้หนีหายไปแล้ว ชายหนุ่มไม่แปลกใจแต่อย่างใด เพราะเธอคงรู้สึกเขินอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
วายุลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ใจของเขาก็พะวงกับแม่สาวน้อยที่กกกอดเขาทั้งคืน มหกรรมการเริ่มตามหาลูกแมวขี้อ้อนของเขาคงเริ่มต้นขึ้น พร้อมกับการตามหาคนที่วางยาเขาเมื่อคืน เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าใครที่กล้าทำแบบนั้นในถิ่นของเขาเอง
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ชายหนุ่มรีบเข้าไปยังออฟฟิศทันที แล้วก็เรียกหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยเข้ามา เพื่อที่จะเช็คภาพวงจรปิดในห้องจัดเลี้ยงเมื่อคืน และเขาก็ได้เห็นว่าต้นเหตุทั้งหมดมาจากดุจเดือน และลูกแมวขี้อ้อนของเขาก็คือเหยื่อ ที่เกิดหยิบแก้วของดุจเดือนเท่านั้น ตอนนี้สิ่งแรกที่ชายหนุ่มต้องจัดการคือการเรียกดุจเดือนเข้ามาพบเขา
“วายุมีอะไรด่วนหรือเปล่าคะถึงเรียกเดือนเข้ามาหาแต่เช้า” ดุจเดือนเสแสร้งทำเนียนกลบเกลื่อนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“เมื่อคืนคุณทำอะไรลงไปดุจเดือน” วายุเอ่ยเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นทำดุจเดือนรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
“เดือนทำอะไรเหรอคะ” ดุจเดือนตีหน้าซื่อเอ่ยถามชายหนุ่มออกไป
“คุณจะสารภาพกับผมหรือให้ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อคุณ” วายุกล่าวเสียงเครียด
“อย่านะคะวายุ ฉันสารภาพก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าบอกพ่อนะคะว่าฉันทำอะไร” ดุจเดือนขอร้องชายหนุ่มด้วยแววตาน่าสงสาร เพราะถ้าพ่อของเธอรู้เรื่องที่เธอทำเมื่อคืน มีหวังพ่อเอาเธอตายแน่นอน เพราะการที่เธอพยายามจับวายุโดยที่เขาไม่เคยมีใจให้เธอ ท่านก็ไม่เคยเห็นด้วยอยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าเธอใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง ถ้าท่านทราบท่านคงจะโกรธเป็นอย่างมาก
“คุณวางยาผมทำไม” วายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ก็คุณไม่เคยมีใจให้เดือนเลย แล้วเดือนก็รักคุณมาตลอด เดือนเลยคิดจะครอบครองคุณให้ได้ไงคะ” ดุจเดือนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ เธอไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
“ผมจะบอกให้นะ ต่อให้เมื่อคืนแผนที่คุณวางไว้สำเร็จ ผมก็ไม่มีวันที่รับผู้หญิงอย่างคุณมาเป็นภรรยาหรอกนะ” วายุเอ่ยสิ่งที่ทำให้ดุจเดือนเจ็บจี๊ดเข้าไปในจิตใจของเธอ
- ผู้เขียน
