กริ้ง...กริ้ง....กริ้ง....
เสียงโทรศัพท์มือถือของนาร่าดังขึ้น แน่นอนว่าคงไม่มีใครนอกจากวายุ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เป็นดังคาด เธอแอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะรับสายชายหนุ่มอย่างมีฟอร์ม
“ฮัลโล” หญิงสาวกรอกเสียงหวานลงไปในโทรศัพท์
[ลูกแมวขี้อ้อนอยู่ไหนครับผมคิดถึง] วายุเอ่ยออกมาเสียงสดใส สิ่งที่เอ่ยขื้นมาทำเอาหญิงสาวน้ำตารื้นด้วยความรู้สึกลังเลใจ
“มาทำธุระค่ะ แล้วคุณอยู่ไหนคะ” นาร่าพยายามข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่นไหวจนชายหนุ่มสังเกตได้
[อยู่ที่ออฟฟิศ เข้ามาหาผมหน่อยได้มั้ย ไม่เห็นหน้าลูกแมวขี้อ้อนแล้วกินข้าวไม่ลง] วายุออดอ้อนหญิงสาวอย่างอารมณ์ดี
“เดี๋ยวฉันเข้าไปหานะคะ แต่ขอทำธุระแป๊ปนึง” นาร่ารีบตัดบทสนทนา ก่อนที่เธอจะน้ำตาไหลด้วยความรู้สึกลำบากใจ
[ได้ครับ ผมจะรอนะ] วายุกล่าวจบแล้วจึงวางสายไปด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่หญิงสาววางสายจากชายหนุ่มไป เธอก็จัดการเรื่องซื้อบ้านอย่างเรียบร้อย ทุกคนจะเข้า
