เขาถอนใจอย่างระอา หันมองประตูลิฟต์ที่เปิดออก เขาคว้าข้อมือเธอแล้วลากเข้าไปภายใน
“ชั้นไหน”
เธอไม่ตอบ แต่กดเลขชั้นด้วยตัวเอง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง เธอก้าวออกก่อนชายหนุ่ม ซึ่งยอมเดินตามก้นเธอมาจนถึงหน้าห้อง509
“ของฉันไม่เยอะหรอก คิดว่าจะขนแค่เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าไปไม่กี่กระเป๋า คุณไม่จำเป็นต้องมาช่วยเก็บหรอกน่า” เธอบ่นขณะเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในห้องขนาดสี่สิบตารางเมตร ขนาดกะทัดรัด ที่มีข้าวของเครื่องใช้ตั้งวางไว้อย่างไร้ระเบียบ
“ห้องหรือกองขยะเนี่ย?”
“ก็...คนมัน ไม่ค่อยมีเวลา ปกติห้องนี้อย่างกับห้องเจ้าหญิง คุณนั่งที่โซฟานั่นแหละ ไม่ต้องช่วยฉันเก็บของหรอก” เธอทิ้งกระเป๋าสะพายไว้บนเตียงนอน ก่อนเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาว ตรงข้ามกับเขา เธอหยิบเบียร์ในถุงมาอีกกระป๋อง เปิดซดอั่กๆเหมือนคนกระหายน้ำ เขามองพลางขมวดคิ้วย่น
“เป็นอะไร ดื่มหนักเชียว”
เธอดื่มเสร็จก็เรอเสียงดัง “เป็นผู้
