เธอมันก็แค่ "ยัยคนใช้"
1027 คำ
“พ่อฉันเป็นคนขับรถของมหาเศรษฐีคนหนึ่ง”
เธอเกลียดงานของพ่อ เพราะมันทำให้เธอถูกเพื่อนในห้องเรียนล้อว่าเป็นลูกคนใช้มาตลอด พอจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอจึงเลือกเรียนที่ต่างจังหวัด เพราะอยากไปให้พ้นจากสภาพลูกคนใช้
“ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว และกำลังจะได้ทำงานตามฝัน ฉันสอบแอร์โฮสเตสได้น่ะสิ หลังจากพยายามสอบมาเกือบปี เป็นสายการบินใหญ่ซะด้วย ฉันดีใจมาก มากจนบรรยายไม่ถูกเลยล่ะ เพราะฉันอยากซื้อบ้านซื้อรถ อยากเที่ยว อยากช็อป ที่สำคัญ ฉันอยากให้พ่อฉันเลิกทำงาน อยากให้พ่อฉันเลิก...”
เลิกเป็นคนขับรถซะทีเหอะ!
พิมพ์ดาววางปากกาลงบนสมุดจดบันทึกส่วนตัวอย่างเบิกบานใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของบิดา ต้องโทรไปแจ้งข่าวดีซะหน่อย หลังจากไม่ได้คุยกันมาเกือบเดือน
“พ่อ หนูได้เป็นแอร์แล้วนะ” เธอบอกด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พ่อลาออกจากงานเถอะ ต่อไปนี้หนูเลี้ยงพ่อเองนะ”
บิดาของเธอเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“พ่อทิ้งคุณท่านไปไม่ได้หรอก คุณท่านมีพระคุณกับเรามากนะดาว ที่หนูมีเงินเรียนจนจบปริญญาก็เพราะว่าท่านช่วย”
“พ่อ!”
“ท่านช่วยครอบครัวเรามามากนะดาว ตอนที่แม่ของลูกไม่สบาย...”
“แม่ก็จากเราไปคาห้องครัวบ้านนั้นไงคะ” มารดาของเธอเองเป็นแม่ครัวของบ้านนั้นเช่นกัน จึงทำให้เธอเป็นเด็กก้นครัวไปโดยปริยาย
แต่ที่เลวร้ายที่สุด คือเธอต้องทำหน้าที่เป็นสาวใช้ประจำตัวของลูกชายบ้านนั้นด้วย ทั้งคุณใหญ่และคุณเล็ก โดยเฉพาะคุณเล็กที่เอาแต่ใจสุดๆ ขนาดตัวเองเป็นแค่ลูกเมียน้อยนะ หมอนั่นคือ “จอมมารคิมหันต์” ไม่เหมือนคุณใหญ่ที่แสนใจดี “เทวดารณภพ” เขาน่ะไม่เคยจิกหัวเรียกเธอเป็นคนใช้สักครั้ง
โชคดีที่คุณท่านส่งลูกชายทั้งสองไปเรียนต่อที่อังกฤษตั้งแต่เริ่มเข้ามัธยม เธอก็เลยไม่ต้องถูกคุณเล็กกดขี่จนตาย หลุดจากเงื้อมมือมารมาได้ก็หลายปีแล้ว
เธอออกจากบ้านหลังนั้นตั้งแต่ไปเรียนมหาวิทยาลัย จนกระทั่งถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่คิดจะกลับไปเหยียบที่นั่น
“หรือว่าพ่ออยากให้หนูกลับไปเป็นคนรับใช้ของคุณนายที่สองคะ” เธอหมายถึงมารดาของคุณเล็กตัวแสบ “หรือว่าให้กลับไปเป็นทาสรับใช้นาคิมหันต์ ให้นายนั่นโขกสับ แล้วก็แกล้งสารพัด”
“พ่อไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณท่านแค่เสนอให้หนูมาทำงานที่บริษัทท่าน ทำไมหนู...”
“ไม่ค่ะ หนูไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาแล้ว” เพราะเธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นแค่เด็กในบ้าน เป็นบ่าวในบ้าน เธอไม่อยากถูกมองอย่างไร้ศักดิ์ศรี “หนูอยากมีชีวิตของหนูเอง หนูอยากทำตามฝัน”
“ดาวลูก...”
เธอไม่อยากฟังคำพ่อต่อ กดปิดโทรศัพท์อย่างอารมณ์เสีย หงุดหงิดยิ่งกว่าประจำเดือนไม่มาซะอีก
“พ่อนะพ่อ ทำไมไม่เห็นใจลูกบ้าง” เธอรู้ดีว่าบิดารักและซื่อสัตย์กับเจ้านายมากขนาดไหน แต่บิดาก็น่าจะเห็นใจเธอบ้าง
พิมพ์ดาวสลัดความเซ็ง เตรียมเข้านอน แต่ใจก็หวนนึกไปถึงงานที่ต้องไปทำเป็นวันแรกในวันพรุ่งนี้ และเจ้านายใหม่ของเธอที่ทั้งสวยและทรงเสน่ห์สุดๆ ลูกสาวเจ้าของสายการบิน ที่พ่วงตำแหน่งไฮโซสุดแซ่บแห่งปี
“ผู้หญิงอะไรครบเครื่องไปหมด ส๊วยสวย เก๊งเก่ง จบเมืองนอกเมืองนา แถมยังรวยอีกต่างหาก” เธออยากเป็นผู้หญิงแบบนั้นบ้างจัง แต่มันคงเป็นได้แค่ฝัน...ฝันลมๆ แล้งๆ “น่าอิจฉาจัง เกิดเป็นลูกคนรวย อยากจะทำอะไรก็ได้ ส่วนฉัน ถ้าไม่ทำก็อดตาย”
เธอบ่นไปเรื่อย ก่อนจะหลับน้ำลายยืดและตื่นสายในเช้าวันรุ่งขึ้น
“ฉิบหายแล้วๆ ฉันจะไปทำงานทันมั้ยเนี่ย” เจ้าหล่อนรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งอย่างเร็วตรงเข้าห้องน้ำ ด้วยความซวยก็สะดุดล้มคะมำจนทำให้หัวแตก ตาปูด แต่งานนี้จะมัวสำออยไม่ได้ เธอลุกขึ้นสู้ “ไม่เจ็บ ฉันไม่เจ็บ เวลาเท่าไหร่แล้วเนี่ย ตายๆ ๆ”
เธอเงยหน้าดูนาฬิกา แล้วตาเหลือกเหมือนคนถูกบีบคอ “กรี๊ดดดดดไม่ทันแล้ววววว ไม่องไม่อาบมันละ แต่งตัวเลยดีกว่า”
พิมพ์ดาวตัดสินใจไม่อาบน้ำ รีบเปลี่ยนชุด สวมแบบฟอร์ม สางผมให้เข้าที่เข้าทาง ตั้งใจจะไปแต่งหน้าในรถแท็กซี่ แล้วออกจากห้องอย่างเร็ว เธอลงจากอพาร์ตเม้นต์ เดินกึ่งวิ่งมาโบกแทกซี่หน้าปากซอย
“ไปสนามบินดอนเมืองค่ะ” สั่งความแล้วเสร็จ ก็จัดแจงแต่งหน้า ปัดๆ กวาดๆ เขี่ยๆ พยายามกลบปิดร่องรอยเขียวปูดให้อยู่ที่สุด แต่มันก็ยังหลงเหลือเค้าคราบให้เห็นจางๆ “ตายๆ ทำไมหล่อนซวยอย่างนี้ นี่เป็นวันทำงานวันแรกของหล่อนนะ หล่อนกล้าไปสายเหรอยะ”
เมื่อเธอไปถึงที่ทำงาน ไฟท์ของเธอบินหายไปบนท้องฟ้าเสียแล้ว เธอไม่รอด ถูกหัวหน้าเรียกพบ เธอถูกด่าซะจนหูชาเลยทีเดียว ก่อนจะถูกเรียกเข้าพบผู้จัดการฝ่ายที่สำนักงานใหญ่ในช่วงสายของวันนั้น
“วินัยคือสิ่งสำคัญมาก แต่เธอกลับ...”
“หนูขอโทษจริงๆ ค่ะ หนู...”
“ไล่ออกค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เจ้าหล่อนในชุดสวยสง่าเดินเข้ามา พิมพ์ดาวหน้าชาตัวชา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร... “ขอโทษด้วยนะ สายการบินของฉัน รับแต่มืออาชีพที่มีคุณภาพเข้าทำงาน เราไม่ต้องการคนไร้ประสิทธิภาพ!!”
“คุณเมย์ลดาคะ...” เธอจะอ้าปากขอ...โทษ แต่...
“มีคนเก่งๆ อีกมากมายอยากร่วมงานกับเรา เชิญเธอออกไปได้”
พิมพ์ดาวอึ้งกิมกี่ เหมือนถูกสาป
- ผู้เขียน
