30.
รุ่งเช้า
ฉันเดินลงบันไดด้วยความเศร้าสร้อย หลังจากตื่นมาแล้วไม่พบคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ เขาหายไปไหนตั้งแต่เช้า มันยิ่งทำให้ฉันไม่ไว้ใจเขา ไปหาแฟนเก่ารึเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งเมื่อคืนฉันปฏิเสธ เขาอาจจะต้องการมากๆ จนไปหาแฟนเก่าก็ได้
"ทานข้าวเช้าเลยมั้ยหนูพอใจ วันนี้น้าทำข้าวต้มหมูสับ"น้าสาเดินมารับที่บันได
"ยังค่ะ" ฉันส่ายหัว หน้าเศร้าสอดส่องสายตามองหาคนตัวโตเผื่อจะอยู่แถวนี้
"หน้าเศร้าๆ นะ หนูพอใจเป็นอะไรรึเปล่าลูก แล้วมองหาใคร"
"พี่ภูหายไปไหนไม่รู้น้าสา" ฉันบอกด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม
"พ่อเลี้ยงออกไปออฟฟิศตั้งแต่เช้าแล้ว ช่วงนี้งานเยอะ นอนที่ออฟฟิศทุกคืนเลย กลับมาบ้านเฉพาะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นแหละ"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าสา หน้าเศร้าๆ ค่อยๆ มีชีวิตชีวา งั้นที่พี่ภูบอกเมื่อคืนเป็นความจริงน่ะสิ ว่าไม่ได้มานอนบ้าน แล้วเช้านี้เขาก็ไม่ได้ไปหาแฟนเก่า แต่ไปทำงาน
"แล้วพี่ภ
