40.
"แล้วทำไมไม่บอกฉัน"
"บอกไปพี่ภูก็ไม่สนใจหรอก ไม่ลงไปหาเกือบสองอาทิตย์ สั่งห้ามไม่ให้มาหาที่บ้านใหญ่ด้วย" พอนึกถึงช่วงเวลาที่เขาทิ้งฉันไว้ที่บ้านท้ายไร่แล้วน้ำตาก็ไหล ฉันสิควรจะเป็นคนโกรธเขา ไม่ใช่ต้องมาเป็นคนง้อแบบนี้
ภูผา
ผมมองหน้าคนตรงหน้า จำนนด้วยหลักฐาน ผมแมร่งคิดไปเอง แค่รูปที่รุ้งส่งมาให้ก็ทำให้ผมขาดสติ เกือบทำอะไรไม่ดีลงไป แต่มันก็น่าโมโหมั้ยล่ะ ภาพเธอนั่งกอดเอวซ้อนมอเตอร์ไซค์ผู้ชาย ใครเป็นผมก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ
"แล้วจำเป็นต้องนั่งกอดมันขนาดนั้นมั้ย" ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนตัดพ้อ ที่หาว่าผมไม่สนใจ เป็นต้นเหตุที่เธอไม่ยอมบอกว่าไปสอบ คือจะบอกว่าความผิดมันมาจากผมงั้นหรอ
"พอใจไม่เคยนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์นี่ กลัวตก" เธอบอกปากยื่น เอนตัวกอดซบ ถูหน้ากับอกผมเหมือนลูกแมว
ที่โกรธโมโหไปทั้งหมดคือสูญเปล่าสินะ แถมยังโดนตอกหน้าอีก
เฮ้อ!
"ขึ้นไปอาบน้ำไป เย็นแล้ว" ผมบอกร่างบาง หยิบ
