ปาฏิหาริย์ร้ายนายจอมโหด2 ไม่พอใจ
1089 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
"แกเป็นอะไรของแกโซเฟีย สภาพเหมือนคนยังไม่ได้นอนเลย"
"พอดีว่าเฟียออกแบบงานใหม่จนดึกค่ะ เลยนอนไม่เพียงพอ"เธอโกหกแม่ตัวเองออกไปเพราะว่าจะให้พูดความจริงก็คงไม่ได้
"ดูแลตัวเองบ้างสิ หน้าสวยๆของแกตอนนี้มันคล้ำไปหมดแล้ว เดี๋ยวคุณออสตินมาเห็นเขาจะตกใจเอา"
"แล้วเขาจะมาเห็นได้ยังไงล่ะคะ เฟียร์อยู่แค่บ้านไม่ได้ออกไปไหนซะหน่อย"
"ฉันเชิญเขามาทานข้าวที่บ้าน แกอย่าลืมสิพ่อของออสตินกับพ่อของแกนะเขาเป็นเพื่อนรักกัน แต่แกกลับไม่รู้จักลูกชายเพื่อนสนิทพ่อตัวเองเลย"
"ใครจะมาที่บ้านทำไมไม่บอกผมก่อน"ไบรอันที่ยืนฟังสองแม่ลูกคุยกันอยู่ ไม่พอใจเอามากๆที่เมียใหม่พ่อเชิญคนอื่นมาบ้านของแม่เขาโดยพละการ ไม่บอกเขาก่อนสักนิด
"แล้วทำไมฉันจะต้องบอกคุณด้วยค่ะคุณไบรอัน ที่นี่มันก็บ้านของฉันเหมือนกัน"
"บ้านของพ่อกับแม่ฉันต่างหาก"
"คุณจะไปรื้อฟื้นทำไมแม่คุณก็ตายไปนานแล้ว ส่วนพ่อของคุณก็แต่งงานใหม่กับฉันมาห้าปีแล้วนะ อย่าลืมสิคุณลูกเลี้ยงสุดที่รัก"
"มีแต่ตัวปรสิตทั้งนั้น"เขาพร้อมมองหน้าของเธอกับแม่สลับกัน
"คุณไบรอัน มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
"มันไม่มากไปสำหรับผู้หญิงแบบพวกเธอสองคนหรอก"
"แก"
"อะไร จะเผยธาตุแท้ตัวเองออกมาแล้วเหรออย่าลืมสิตรงนี้มีกล้องนะ"พร้อมกับชี้ไปตรงมุมห้อง
"น่าสงสารเนาะตอนแม่ตายก็ไม่ได้อยู่กับแม่ เพราะเกเรมากพ่อถึงส่งไปโรงเรียนดัดสันดานที่ต่างประเทศคนเดียวตั้งแต่เด็ก กว่าจะกลับมาได้ก็ตอนโตแล้ว"
"มันเรื่องของฉัน เมียน้อยอย่างเธอไม่ต้องมาสาระแนเรื่องของคนอื่น"
"ฉันว่าคุณพูดแรงไปนะคะคุณไบรอัน"
"มันไม่แรงไปหรอก เธอกับแม่ของเธอมันก็เหมือนกันลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นซักนิด"
"คุณด่าแค่ฉัน ฉันไม่เคยโกรธเลยนะ แต่คุณมาด่าลามปามถึงแม่ฉันแบบนี้ฉันรับไม่ได้"
"แล้วเธอจะทำไม"
"ฉันจะฟ้องพ่อของคุณว่าคุณมาด่าฉันกับแม่ฉอดๆแบบนี้"
"เชิญไปฟ้องเถอะฉันไม่กลัวหรอก"เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องอาหารไปทิ้งให้เธอกับแม่ยืนอยู่สองคน
"ดูมันสิแม่ตายตั้งแต่เด็กเลยไม่มีคนสั่งสอน มารยาทไม่มีเลยสักนิด"
"แม่ก็หยุดได้แล้วจะไปยุ่งกับเขาทำไมต่างคนต่างอยู่สิ"
"ก็มันมาว่าฉันก่อน แล้วนี่ฉันไม่อยู่อาทิตย์นึงมันได้มายุ่งอะไรกับแกไหม"
"เขาจะมายุ่งกับเฟียร์ทำไมแค่หน้าเขายังไม่อยากมองเลย เราต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกัน"
"ดีแล้วมันยิ่งบ้าๆอยู่ งั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนทะเลาะกับไอ้บ้าไบรอันเมื่อกี้ทำให้ฉันปวดหัว"
"แม่อย่าคิดมากสิเดี๋ยวอาการก็กำเริบหรอก"
"แกไม่ต้องมาเป็นห่วงฉัน ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก"
"อย่าพูดถึงความตายสิคะ ถ้าแม่ไม่อยู่หนูจะอยู่ยังไง แม่ก็รู้ว่าหนูมีแม่เหลือแค่คนเดียว"
"ก่อนฉันจะตายฉันจะหาคนที่เพรียบพร้อมที่จะดูแลแกต่อจากฉัน"
"ไม่พูดเรื่องนี้แล้วค่ะไปพักผ่อนกัน แม่เดินไหวไหมให้หนูเดินไปส่งนะ"
"พยุงฉันขึ้นไปด้วยฉันเวียนหัวเอามากๆ"
"แล้วนี่คุณลุงไปไหนคะ"หลังจากที่เธอเดินมาส่งแม่ของตัวเองที่ห้องเลยถามไปเพราะว่าเธอตื่นมาก็ไม่เจอคุณลุงแบล็คแล้ว คุณลุงแบล็คคือพ่อของไบรอัน
"ไปทำงานอะไรของเขาก็ไม่รู้พอมาส่งแม่ที่บ้านเสร็จ ก็รีบออกไปเลยเห็นเลขาโทรมาบอกว่ามีงานด่วน"
"งั้นแม่พักผ่อนนะคะ เฟียร์ขอตัวก่อน"
พอเธอเดินไปส่งแม่ตัวเองเสร็จก็รีบเดินตรงมายังห้องของตัวเอง เพราะว่าเธอมีการออกแบบที่ค้างอยู่เธอต้องรีบออกแบบเพื่อส่งให้ลูกค้าดูพรุ่งนี้ เหลือแค่วันเดียวเองเธอต้องรีบทำให้เสร็จ
แกร๊กกก
เธอเปิดประตูเข้ามารีบเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง จนลืมสังเกตว่าในห้องตอนนี้ไม่ได้มีเธอคนเดียวแต่มีไบรอันที่นั่งอยู่มุมห้องอีกฝั่ง กำลังนั่งมองเธออยู่
"รีบทำอะไรขนาดนั้น"
"อ่ะ ตกใจหมดเลยเข้ามาตอนไหนเนี่ย"เธอกำลังตั้งใจออกแบบงานอยู่ดีๆก็มีเสียงของไบรอันดังขึ้นมาทำให้เธอสะดุ้งตกใจ "ฉันถามว่าเข้ามาตอนไหน ทำไมไม่ตอบ"
"ฉันจะเข้ามาตอนไหนมันก็เรื่องของฉัน"
"คุณจะเข้าออกห้องของฉันตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก"
"เห็นจะเป็นอะไร พี่กับน้องเข้าออกห้องกัน ไม่มีใครเขาคิดมากหรอก"
"พูดกับคุณทีไรฉันปวดหัวไปหมดเลย ถ้าจะนั่งอยู่ในห้องนี้ก็ช่วยเงียบๆด้วยฉันกำลังออกแบบงานอยู่"พอเธอพูดกับไบรอันเสร็จก็หันกลับมาทำงานตัวเองต่อ
"เธอทำอะไร"เขาเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของเธอ ก้มหัวลงแล้วชะเง้อมองงานที่เธอกำลังออกแบบ "เธอออกแบบชุดไปทำไมเยอะแยะ"
"ก็ฉันเป็นดีไซเนอร์นะก็ต้องออกแบบชุดสิพูดอะไรแปลกๆ ฉันบอกว่าถ้าอยู่ในห้องนี้ช่วยเงียบๆนี่ไม่เข้าใจหรือไงฉันกำลังต้องการความเงียบนะ"
"เดี๋ยวฉันช่วย"เขาเดินมาด้านหน้าเก้าอี้จับมือเธอลุกขึ้น ส่วนตัวเองไปนั่งแทนที่เธอแล้วจับเธอมานั่งตักเขาแทนพร้อมกับกอดเอวเธอไว้แน่น
"แล้วจะมาให้ฉันนั่งตักนายทำไมเนี่ย"
"ฉันช่วยนั่งเป็นกำลังใจให้ไง"
"ไอ้บ้านิ"เธอบ่นด่าเขาในใจ พร้อมกับหันมาสนใจงานตัวเองแล้ว
ส่วนเขาก็กอดกระชับเอวของเธอไว้แน่นพร้อมกับเลื่อนมือเข้าไปล้วงจับหน้าอกของเธอเล่นตามใจตัวเอง
- ผู้เขียน
