"มาที่นี่เพราะวางั้นเหรอ"
ฉันมองคนตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเรียบ แต่ถ้าจะพูดว่าที่มันนิ่งเพราะมันไม่รู้สึกอะไรแล้วน่ะมันไม่จริงหรอก ฉันมาไกลตั้งขนาดนี้แล้วยังคิดว่าอาจจะได้เริ่มใหม่กับตัวเองอีกแต่กลับต้องมาเจอเขาที่ตามมามันเกินไป
"พี่รู้ว่าตอนนี้เราอยากอยู่คนเดียวคิดอะไรคนเดียว แต่พี่ปล่อยเธอไม่ได้"
"พี่ควรปล่อยให้วาได้อยู่คนเดียว"
"เอวาพี่รู้เธอเก่งแต่พี่เป็นห่วง และที่พี่มาถึงนี่ได้พี่ไม่ได้มาเพราะรู้สึกผิดและอยากมาขอโทษอย่างเดียว"
พี่เดย์มองหน้าฉันด้วยแววตาอ้อนวอนและนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าเขาเต็มๆตอนโดนแสงไฟ ใบหน้าเขามีรอยช้ำที่มุมปาก และมันคงเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เพราะที่โหนกแก้มเขาก็ช้ำเช่นเดียวกัน...ถึงว่าเขาเอาแต่สวมหมวกแม้ไปนั่งล้อมกองไฟกับพวกฉัน
"ที่พี่มาถึงนี่เพราะพี่คิดถึงวา...ขอโทษที่ทนคิดถึงเธอไม่ไหว"
ฉันมองหน้าพี่เดย์ขณะที่เขาก็สบตาฉันนิ่งและเอื้อมมือมาจับมือฉ
