หลังจากที่เอื้อนเอ่ยคำนั้น ยาหยีก็เบือนหน้าออกมาอีกทาง จากนั้นก็ค่อยๆทิ้งน้ำหนักลงไปที่ปลายเท้า แล้วทันทีที่ฝ่าเท้าของเธอเหยียบลงไปบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ เธอก็รับรู้รสความเจ็บแปล๊บที่ใจกลางความเป็นสาว และขาก็ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากระทันหัน ทำให้เธอแทบทรุดลงไปกองกับพื้นตรงนั้น แต่ทว่า ก็ยังมีมือของอีกคน พี่เอื้อมมาคว้าแขนของเธอเอาไว้ ตามด้วยร่างหนาที่ถาโถมเข้ามาใกล้ และประคองร่างของเธอ เข้าสู่อ้อมกอดในทันที
"ระวังหน่อยสิหยี"
ดวงตาสวย ตวัดมองที่ใบหน้าคมคายทันที แว๊บนึง ที่เธอเห็นดวงตาคู่นั้น ถักทอไปด้วยความห่วงใย แต่ทว่า ความห่วงใยที่ไร้ซึ่งคำว่าชัดเจน เธอเองไม่ได้ต้องการ
ยอมรับอยู่เหมือนกัน ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น เธอเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน เธอมีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน ต่อต้านไม่ให้เขาพาเธอมาที่นี่ แต่เธอเอง ที่มันอ่อนแอจนเกินไป เธอไม่อาจต่อต้าน ความรู้สึกที่อยู่ในใจได้ ซึ่งสุดท้าย
