หลายวันผ่านไป...
....บ้านมิเกล
"แม่ดีใจจังเลยที่เกลแวะมากินข้าวกับพวกเรา" ผกามาศยกถาดอาหาร นำมาจัดเรียงบนโต๊ะอาหารมื้อค่ำด้วยตนเอง ตั้งแต่เจอมิเกลอยู่หน้าบ้าน สีหน้ายิ้มแย้มเห็นได้ชัดว่าดีใจขนาดไหน แถมทุกเมนูยังลงมือทำเองทั้งหมด
"ดีใจจังพี่เกลแวะมา" ราเอลส่งเสียงนำมาก่อน กำลังก้าวขาลงบันได พอรู้ว่าพี่สาวมาจึงทิ้งการบ้าน ลงมาต้อนรับเสียก่อน ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับไม่กล้าสบทักทายตาม เกิดความรู้สึกประหม่าในใจตนเอง
"อืม"
"อาหารพร้อมหมดแล้ว เอาล่ะลงมือทานกันเลยนะลูก" ผู้เป็นแม่บรรจงจับช้อนอาหาร เลือกกับข้าวใส่จานให้ลูกคนโตก่อน ตามด้วยของลูกคนเล็กต่อ
"มีเรื่องจะถามอะไรแม่หรือเปล่ามิเกล" ร่างอรชรยังนิ่งไม่จับช้อนอาหารตักทาน จ้องหน้าเธออยู่ จนจับสังเกตได้จึงเอ่ยถามก่อน แต่ประโยคนั้นทำคนฟังอีกคน กำชายกระโปรงตัวเองใต้โต๊ะอาหารจนยับยู่ยี่
"มีแต่...ราเอล" เสียงใสจงใจเน้นเรียกชื่อ
"คะ?..." ราเอลร
