ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลังช้าๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกประหม่ามากขนาดนี้ หรือเพราะในร่างการมีแอลกอฮอล์ผสมอยู่จึงทำให้ความรู้สึกมันหวั่นไหวได้ง่าย
“จะ ขะ เข้าห้องน้ำก็ไปสิ”
เหมือนว่าแปงจะดูออกว่าฉันกำลังประหม่าทำให้เขาได้ใจ เขายิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากอีกฝ่ายเข้าไปในห้องน้ำแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะมองหากล่องปฐมพยาบาลต่อ สายตาเหลือบไปเห็นของที่ตามหาแล้วแต่ทว่ามันอยู่ด้านบนตู้เสื้อผ้า
ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าตู้เสื้อผ้าจากนั้นก็เขย่งเท้าเอื้อมมือหวังจะหยิบเอากล่องลงมา แต่ทว่าส่วนสูงของฉันมันน้อยเกินไป
กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันจึงรับสายก่อน เป็นเส้นด้ายที่โทรเข้ามา
“ว่าไงแก”
( มีนาแกจะกลับมาห้องหรือเปล่า )
“ไม่น่ะวันนี้ฉันว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน” ฉันตอบพร้อมกับเขย่งเข้าเอื้อมมือแตะๆ กล่องหวังจะให้มันมาอยู่มุมๆ
( อือ แล้วเฮียว่ายุไป
