“หนูอยากกลับแล้ว”
“ไม่เอา พี่ยังไม่อยากให้กลับ” คนบอกกอดเธอแน่น ไม่ยอมให้เธอหายออกไปจากอ้อมกอดของเขาราวกับคนที่กลัวว่าเธอจะหายไป ต่อให้เธอจะพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมแค่ไหนก็ตาม
“พอแล้วพี่ทาย พี่ไม่มีงานทำเหรอ พี่จะมาอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ”
“แต่พี่เป็นแขกของวิลล่าเธอนะ เธอกล้าไล่ลูกค้าเหรอ” คนถามกดปลายจมูกลงบนพวงแก้มเนียนหนักๆ กลิ่นหอมจากกายและแก้มเธอ มันทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนได้ชดเชยเวลาเป็นเดือนที่เราห่างกัน ให้เขาได้กลับมารู้สึกดีเหมือยเดิมอีกครั้ง
ยอมรับว่าตอนที่ห่างกันเขาโคตรเป๋เลย อยู่ดีๆ คนที่เข้าใจเขามากที่สุด และรู้ใจเขามากที่สุดก็มาหายไป บางวันจากที่เหนื่อยๆ พอไม่มีเธอเขาแม่งเหนื่อยกว่าเก่า เขาพยายามปรับตัวเป็นเดือน คิดว่าถึงยังไงก็ต้องผ่านช่วงเวลาแบบนั้นไปให้ได้ แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าคาเฟ่เขาก็ชอบมองหา ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นเผลอคาดหวังอะไรเอาไว้ แต
