ดวงตาคมกริบมองร่างบางที่ยืนกอดอกอยู่นอกบ้านตามลำพัง โดยที่คนอื่นภายในบ้านไม่มีใครหันมาสนใจเขาและเธอ ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้คือเพื่อนตั้งใจเปิดทางให้หรือเปล่า แต่เขาจะใช้เวลาที่ที่มีให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
“เป็นไงบ้าง” เขาถามเธอเป็นประโยคแรก ก่อนจะมายืนเคียงข้างเธอในระดับเดียวกันโดยที่สายตาของเราทั้งคู่มองไปยังภูเขาทิวทัศน์ด้านหน้าที่ใกล้สุดลูกหูลูกตา
“ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย พี่ขอโทษเธออีกครั้งนะนา ถ้าอยากให้พี่ทำอะไรเพื่อเป็นการไถ่โทษในสิ่งที่เคยทำเธอบอกพี่ได้เลยนะ พี่ยินดี” นาราฟังสิ่งที่อีกคนกำลังพูดเงียบๆ จังหวะนั้นเองที่เธอรู้สึกว่าสายตาของเขามองมาที่เธอ จนเธอต้องหันกลับไปมองเขา
“แล้วพี่เป็นยังไงบ้างอ่ะ” แว๊บหนึ่งที่ดวงตากลมโตวูบไหวลงเพราะบาดแผลบนใบหน้าของเขา
“ก็เรื่อยๆ แหละ เฉยๆ”
“ทำไมไม่บอกว่าเฮียไปเจอพี่ที่บ้าน”
“ช่างมันเถอะ พี่สมควรโดนแล้ว และพี่ก็ไม่ได้โกรธเ
