ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นสะเทือนได้จังหวะพอดี ทั้งอยากตัดบทในเรื่องที่เขาพูด และไม่อยากเปิดโอกาสให้เขาที่กำลังดึงมือของเธอไปกุมเอาไว้ขณะขับรถ เมื่อก่อนเขาชอบทำแบบนั้น และที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง ซึ่งความรู้สึกมันแตกต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง
เบอร์โทรที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งผลให้นาราชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้ว่าคนขับปรายสายตามามองหน้าจอของเธอเหมือนกัน เธอเลยเลือกที่จะดึงมือตัวเองกลับเพื่อรับสายคนที่โทรมาแม้จะอยู่ต่อหน้าเขาก็ตาม
“ฮัลโหลค่ะ”
(เป็นไงบ้างครับ งานโอเคไหม แก้ปัญหาได้หรือเปล่า)
“แก้ได้ค่ะ ยังไงวันนี้นาต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ดูแลและต้องให้พี่กลับไปก่อนอ่ะ”
(ไม่เป็นไรครับ ถึงยังไงซะเรื่องงานก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว แต่หลังจากที่เคลียร์เรื่องงานจบ ชดเชยด้วยนะ)
“ให้ชดเชยยังไงเอ่ย” นารากลั้นใจถามพยายามทำทุกอย่างให้เป็นธรรมชาติที่สุดแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่า
