@เวลาผ่านไป
#เรือนจำหญิง
"นักโทษหญิงโสรายามีญาติมาขอพบ" เสียงของผู้คุมเรือนจำดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมาแล้วนั่งลงตรงหน้าของคนที่มาพบ
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาแนบกับใบหูเพื่อฟังเสียงคนด้านนอก
"เป็นยังไงบ้างโส"
"...." คำแรกที่เธอได้ยิน ทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม "ฉัน...สบายดี"
วายุพูดคุยกับคนตรงหน้าตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน เพราะช่วงนี้ต้องทำงานหลายๆ ที่พร้อมกัน เขาเองก็แทบจะไม่มีเวลาเลย
"นายไม่โกรธฉันเหรอวายุ"
"โกรธสิ โกรธมากด้วย โกรธที่เธอมองรุ้งเป็นศัตรูแต่รุ้งกลับมองเธอเป็นเพื่อนรักและพร้อมที่จะช่วยซัพพอร์ตเธอทุกอย่าง โกรธที่เธอไม่เคยมองรุ้งเป็นเพื่อนเลย..."
"อืม..."
"แต่ตอนนี้รุ้งก็คงจะไม่โกรธเธอหรอก รุ้งอาจจะเสียใจด้วยซ้ำที่เห็นเธอเข้าไปอยู่ในนั้น เห็นเธอร้องไห้"
"...."
"เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะโส" ต่อให้โสรายาทำกับเขาไว้ข
