“เก็บคำขอโทษเอาไว้เถอะค่ะ เพราะยิ่งพูดมีนก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน” น้ำเสียงไร้ซึ่งเยื่อใยจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกลับมีอานุภาพรุนแรง หัวใจของพิชยะเหมือนถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ ความชาหนึบที่อกโถมทะลักเข้ามา ท่าทีเย็นชาที่เธอแสดงออกเป็นดั่งอาวุธไร้รูปร่างมันเชือดเฉือนหัวใจของเขาจนเกิดแผลลึกยิ่งกว่าคมมีดใด ๆ
คำพูดไม่กี่ประโยคของเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะค่อย ๆ หยุดหายใจลง
“เฮียรู้ว่าเฮียทำผิดต่อมีนอย่างไม่น่าให้อภัย แต่วันนี้เฮียสำนึกผิดแล้วจริงๆ เฮียรู้แล้วว่า…”
“กรุณาอย่าเข้าใจผิดค่ะ เฮียไม่เคยทำอะไรผิดต่อมีน เป็นมีนเองที่โง่ไปรักคนอย่างเฮีย เป็นมีนเองที่โง่ให้เฮียหลอก เป็นมีนที่โง่ให้เฮียเหยียบย่ำหัวใจเล่น ดังนั้นมีนจะรับผิดชอบความโง่ของตัวเองเอง เฮียไม่ต้องสำนึกผิดหรือชดเชยอะไรให้มีนทั้งนั้น” ยังไม่ทันที่พิชยะจะได้เอ่ยถึงความรู้สึกผิดที่กักเก็บไว้ในใจมาตลอด มนต์มีนาก็สวนขึ้นกลาง
