มนต์มีนาลืมตาขึ้นเพราะความเมื่อยล้า กำลังจะขยับตัวก็มองเห็นท่อนแขนของพิชยะพาดอยู่ที่เอว ลมหายใจของเขาเป่ารดที่ซอกคอ ค่ำคืนที่ผ่านมาเธอนอนหลับสนิท จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน
ทั้งร่างโดยเฉพาะกึ่งกลางลำตัวหนักอึ้ง หญิงสาวปรือตาขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่ม นึกทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งจะผ่านพ้นไป ไม่น่าเชื่อว่าตื่นขึ้นมาเช้านี้มีจะเจอเขานอนอยู่ข้างกาย
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ไม่ใช่ความฝัน หากแต่คือความจริงที่เธอจะต้องยอมรับให้ได้ ไม่ว่าวันข้างหน้านั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจบอกให้ใครรู้ มันจะยืนยาวจริงเหรอ
พิชยะจะดีกับเธออย่างในตอนนี้ไปตลอด หรือแค่ชั่วคราวเท่านั้น
แสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาทำให้สำเหนียกว่าเธอควรจะกลับห้องนอนของตัวเองได้แล้ว
หญิงสาวค่อย ๆ ยกแขนของคนร่วมเตียงออกจากตัว ร่างขาวผ่องขยับลงจากฟูกนุ่มหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกระบมไปต
