ตอนที่ 05 หน้ามึน
1532 คำ
#ช่วงค่ำในวันเดียวกัน
"ทำไมคุณยังอยู่" ขนมหวานเอ่ยถามอย่างงงๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มนั้นยังอยู่ที่บ้านของเธอ ตอนขึ้นไปอาบน้ำก็คิดว่าเขาจะกลับแล้วซะอีก ไล่ขนาดนั้นแต่ยังอยู่ยอมเลยจริงๆ
"กินข้าวไม่ตรงเวลาแฮะ" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถาม เขามองที่นาฬิกาตรงข้อมือของตัวเอง พร้อมกับพูดพึมพำออกมา
"อะไรของคุณ?"
"ท้องอยู่ต้องกินข้าวให้ตรงเวลาสิ"
"ฉันหิวฉันก็กินของฉันเองนั่นแหละ"
"กับข้าววางอยู่บนโต๊ะนะ"
"......" ขนมหวานถอนหายใจพรืด ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว และก็ได้เห็นอาหารหลายเมนูวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะกินข้าวจริงๆ ซึ่งก็ไม่ได้มีแค่นั้น มีทั้งผลไม้ มีทั้งของบำรุงต่างๆ เต็มไปหมดเลย "คุณซื้อมาเหรอ?"
"ใช่"
"ฉันบอกว่า..."
"ของพวกนี้มันจำเป็นกับคนท้องทั้งนั้น" ชายหนุ่มรีบพูดขัดขึ้นขณะที่เธอกำลังจะเถียงกับเขา
เธอไม่รู้ว่าเขาหวังดีและประสงค์อะไรหรือเปล่า แต่ของพวกนี้มันมากไปสำหรับเธอที่กินคนเดียว ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำไป แล้วถ้าเหลือล่ะจะทำยังไง เก็บใส่ตู้ไว้กินต่อรสชาติมันก็ไม่อร่อยแล้ว
"บ้านของเธออยู่ในหลืบขนาดนี้ อยู่คนเดียวไปได้ยังไง"
"ฉันก็อยู่ของฉันได้ ไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย"
"ตัวบ้านก็ไม่ได้แน่นหนา ถ้าโจรมันจะบุกเข้ามา ถีบประตูครั้งเดียวก็พังแล้ว"
"คุณต้องการอะไรอีก ยืนพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาห๊ะ?"
"นั่งลงกินข้าว" ชายหนุ่มหันมาพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง
หลังจากนั้นเขาก็ไปเดินสำรวจรอบๆ ตัวบ้านทั้งข้างล่างและข้างบน ทำอย่างกับว่าตัวเองจะมาซื้อบ้านหลังนี้งั้นแหละ มันไม่ได้มีอะไรน่าดูเลยสักนิดเดียว ก็แค่บ้านสองชั้นเก่าๆ
ไม่นานนักเขาก็เดินกลับมา
"เมื่อไหร่คุณจะออกไปจากบ้านของฉันสักที"
"บอกแล้วไงว่าไม่กลับ จะนอนที่นี่แหละ"
"ฉันไม่มีที่ให้คุณนอนหรอกนะ"
"นางสาว ลัลณ์ลลิน xxx ปัจจุบันอายุ 26 ปี ทำงานอยู่ที่แผนกบัญชีบริษัทLL"
"นี่คุณ....เข้าห้องนอนฉันหรือไง?"
"แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ ไม่ได้เข้าไปขโมยอะไรสักหน่อย"
"ตรงนั้นมันพื้นที่ส่วนตัวของฉัน!"
"ผมอายุ 24 ย่าง 25 อายุน้อยกว่า ก็คงต้องเรียกคนตรงหน้าว่าพี่สินะ"
".….."
"ต่อไปก็อย่าเรียกผมว่าคุณ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ เรียกว่าน้องธีร์ก็ได้นะครับ"
"ฉันไม่เรียกอะไรทั้งนั้นแหละ"
"ครับ พี่ขนม"
"นายควรกลับไปได้แล้วนะ"
"อุ้ย! เรียกผมว่านายซะด้วย"
"อย่ามากวนได้ป่ะ ฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไง"
"ไม่ใช่เพื่อนครับ เพราะถ้าเพื่อนกันคงไม่ทำกันจนท้องแบบนี้ เป็นอย่างอื่นมากกว่า"
"จิ๊!!"
"ผมไม่ปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวหรอก ทั้งเมียทั้งลูกผมอยู่ที่นี่ทั้งคน เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง"
"ถ้าอะไรที่มันจะอันตรายสำหรับฉันมากที่สุดในตอนนี้ คงไม่ใช่คนอื่นหรือใครที่ไหนหรอก แต่เป็นนายมากกว่า"
"อันตรายได้ยังไงครับ ใครจะไปกล้าทำอะไรลูกเมียตัวเอง"
"อย่าพูดแบบนั้นนะ!"
"ทำไมครับ ไม่อยากให้ผมเรียกพี่ว่าเมียเหรอ อืม...งั้นเรียกว่าอะไรดีล่ะ ที่รักดีไหม?"
"......"
ขนมหวานถึงกับไปไม่เป็น จะโกรธก็ไม่รู้จะโกรธเรื่องอะไรแต่หมั่นไส้มากกว่า เขาเป็นผู้ชายที่มึนมากๆ ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนเป็นแบบนี้มาก่อนเลย และก็ไม่เคยมีใครตามวุ่นวายกับเธอแบบนี้ด้วย
"ถามจริงนะ ตัวเองก็ยังเรียนอยู่แท้ๆ แทนที่จะนึกถึงอนาคตของตัวเอง กลับมายุ่งกับผู้หญิงอย่างฉันเนี่ยนะ?"
"เลือกอนาคตของตัวเอง แล้วปล่อยให้อนาคตลูกของตัวเองพังเหรอครับ?"
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ลูกนาย ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง"
"ไม่ใช่งั้นเหรอครับ หึหึ...ก็ไม่รู้สิ แต่วันนั้นที่เราเอากัน ถุงยางมันแตกนะ พี่รู้หรือเปล่า"
"ฉันไม่รู้หรอก ตอนนั้นฉันอกหักจากแฟนเก่า ฉันก็เลยไปหามีอะไรกับผู้ชายคนอื่นแก้เหงาเฉยๆ"
"อ้อ...อกหักเพราะถูกนอกใจสินะครับ"
"นี่นาย! สืบเรื่องของฉันไปถึงไหนกันแน่เนี่ย"
"ก็สืบจนรู้หมดแหละครับ เหลือแต่พี่แหละที่ยังโกหกผมอยู่"
"....." ขนมหวานหน้าชาไปหมด นี่เขารู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วงั้นเหรอ รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอหมดเลยอย่างนั้นเหรอ
"แต่ก็ช่างเถอะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอก"
"เลิกยุ่งกับฉันเถอะ ขอร้องล่ะ"
"เสียใจด้วยครับ คงทำตามที่ขอไม่ได้"
"ทำไม?"
"เหตุผลผมก็บอกไปแล้ว"
ในใจลึกๆ ของขนมหวานก็คิดว่ามันก็คงจะดีนะที่เขาพยายามอยากจะรับผิดชอบขนาดนี้ แต่เธอก็อธิบายความรู้สึกอีกแบบไม่ถูกเหมือนกัน ความรู้สึกที่ไม่อยากให้เขามารับผิดชอบ เพราะเขายังเป็นเด็กมหาลัยอยู่ ยังเรียนอยู่เลย แต่กลับต้องมารับผิดชอบชีวิตเด็กคนนึงแล้ว
"พี่จะปล่อยให้ลูกตัวเองเกิดมาไม่มีพ่อเหรอครับ"
"แล้วมันจะเป็นอะไร สมัยนี้แม่เลี้ยงเดี่ยวเขาก็เลี้ยงลูกได้สบาย ไม่เห็นจะต้องเรียกร้องผู้ชายมาเป็นพ่อของลูกเลย"
"ก็ไม่รู้สิครับ ความคิดของพี่ กับความคิดของผม มันคงต่างกัน ผมอยากรับผิดชอบ อยากเป็นพ่อคน ถึงจะกระทันหันแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง"
"นี่นาย...เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ครับ?"
"ป่วยหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า หรือว่า..."
"พี่คงกำลังคิดว่าผมคงหลอนอะไรสินะครับ" ชายหนุ่มเอนตัวพิงกับพนักพิงเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจด้วยสีหน้าสบายอกสบายใจ หลังจากขนมหวานในตอนนี้
"นายหน้ามึนมาก รู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย"
"รู้สิครับ แต่ผมถือคติ ด้านได้อายอด"
"แล้วนายจะบอกครอบครัวยังไง เพื่อนนายอีกล่ะ สังคมของนายอีก จะกล้าบอกใครๆ เหรอ ว่าไปมีอะไรกับผู้หญิงแค่ครั้งเดียว แต่ทำผู้หญิงท้องแล้ว ต้องรับผิดชอบทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้นเหรอ"
"......" เขาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากหันมามองและยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาขนมหวานหนักใจมาก ดูเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทุกคำพูดของเธอเหมือนลอยผ่านหูของเขาไปทั้งอย่างนั้น ไม่มีผลกระทบอะไรเลย
"ยิ้มอะไร?"
"พูดแบบนี้ ก็หมายความว่ายอมรับแล้วสินะครับ ว่าท้องกับผมจริงๆ ไม่ได้ท้องกับแฟนเก่าอย่างที่โกหก"
"เอาอะไรมามั่นใจ ฉันก็บอกอยู่นี่ไง ว่าฉันมีแฟนเก่า และเราก็มีความสัมพันธ์กันทั่วไป กับนายฉันมีแค่ครั้งเดียวเอง จะไปท้องได้ยังไง"
"หึหึ..."
"กลับบ้านไปได้แล้วไป"
"ไม่กลับ"
"จะนอนที่นี่?"
"อ่าห๊ะ ใช่ครับผม"
"ถ้าอย่างนั้นก็เชิญไปนอนข้างนอก อย่ามานอนในบ้านของฉัน"
"ใจร้าย"
"ก็อยากนอนเองนี่ ที่นี่ไม่มีที่ให้นายนอนหรอก ออกไปนอนข้างนอกโน่น พูดไม่รู้เรื่อง บอกให้กลับก็ไม่ยอม มึนมาก อะไรของนายก็ไม่รู้!"
พูดจบขนมหวานก็ลุกขึ้นช่วงนี้อารมณ์ของเธอค่อนข้างแปรปรวน และค่อนข้างรุนแรงมากด้วย ถ้าได้สตาร์ทเครื่องติดเรื่องการบ่นหรือว่าอะไรใครแล้วล่ะนะ มันหยุดไม่ได้เลย เขาถึงได้โดนรัวๆ แบบนี้ แล้วยิ่งกล้าที่จะแข็งข้อกับเธอด้วยอีกแล้วล่ะก็ อารมณ์มันยิ่งดุเดือดเข้าไปใหญ่
"จะไปไหนครับ?"
"ฉันก็จะขึ้นนอนไง ออกไปแล้วปิดประตูด้วย ถ้ายังเห็นอยู่ที่บ้านฉันนะ ได้เห็นดีกันแน่"
"ได้ครับ"
ขนมหวานหันไปมองแบบแปลกใจ แต่ก็คิดว่าเขาคงยอมออกไปง่ายๆ แหละ โดนไปขนาดนั้นแล้วนี่
หลังจากนั้นขนมหวานก็ขึ้นไปนอนที่ด้านบนตามปกติ กำลังจะเข้านอนแล้วล่ะ แต่จู่ๆ ....
แกร๊ก!
"เฮ้ย!! เข้ามาทำไม บอกให้กลับไปแล้วนี่?"
"ผมปิดประตูให้แล้วนะครับ ล็อคกลอนแล้วด้วย ตอนนี้ง่วงมากเลยครับ ขอนอนนะครับ"
"เดี๋ยว! อะไรของนายเนี่ย อย่ามานอนเบียดฉันนะ!"
ชายหนุ่มไม่ได้ฟังอะไรเลยเขาเดินไปทิ้งตัวนอนลงข้างๆ หญิงสาวบนที่นอนแคบๆ และนอนนิ่งเหมือนตัวเองหลับไปแล้ว ขนมหวานพยายามปลุกพยายามดึงตัวแต่ก็ไร้ผลไม่มีประโยชน์อะไรเลย
"โอ้ย! นี่ฉันต้องเจออะไรวะเนี่ย!!"
- ผู้เขียน
