เธอกัดปากแน่นเมื่อความเจ็บวิ่งแล่นไปทั่วร่าง เมื่อเห็นอาการของเธอเต็มตาทำให้เขาต้องหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา ขวัญข้าวถอยหลังกรูดแล้วรีบยกมือขึ้นกันตัวเองไว้
“อย่าเข้ามา!”
ราชันย์เลิกคิ้วก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างเธอ เท้าแขนไปข้างหลังอย่างผ่อนคลาย สายตาจับจ้องเธอไม่วาง
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ หรือจำอะไรไม่ได้เลย”
เขาเอียงคอถามเสียงเจ้าเล่ห์ ทำให้คนที่พอจดจำเรื่องรางเมื่อคืนได้บ้างบางส่วนเริ่มหน้าแดง ขวัญข้าวเม้มปากแน่นใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาเองโดยไม่ต้องให้ใครบอก ราชันย์มองปฏิกิริยานั้นอย่างรู้ทันก่อนจะยกมือขึ้นไล้ปลายคางเธอเบา ๆ
“จำได้ก็ดี.. จำไม่ได้ก็ดี”
เขาพูดเสียงพร่าโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“แต่ถ้าอยากให้ฉันทบทวนให้ ก็ได้นะ..”
ขวัญข้าวเบิกตากว้างรีบยกมือดันอกเขาทันที
“ออกไปให้ห่างเลยนะไอ้คนฉวยโอกาส!”
ราชันย์หัวเราะเสียงต่ำขณะที่ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้
