ภามยืนมองราชันย์ด้วยสายตาแข็งกร้าว รัศมีของความโกรธแผ่ซ่านจนคนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะห้าม
"ปากดีนักนะมึง"
เสียงของภามเย็นชา เขากำหมัดแน่นราวกับพร้อมจะซัดราชันย์อีกรอบ
"มึงพูดถึงขวัญข้าวแบบนั้นได้ยังไง"
สิ้นคำถามนั้นราชันย์ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววอันตรายขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เขายกมือปาดเลือดที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
"อ๋อ.. ที่แท้ก็เพราะข้าวนี่เอง"
ภามจ้องเขานิ่งไม่พูดอะไร รอให้ราชันย์อธิบาย แต่เขากลับคลี่ยิ้มมุมปากมองเข้าไปในดวงตาของรุ่นพี่ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ
"กูก็แค่พูดความจริง"
รุ่นพี่กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่แขน ร่างสูงกระโจนเข้าหาหมายจะซัดราชันย์อีกครั้ง แต่ไม่ทันได้ออกหมัดเพื่อนของเขาที่อยู่คณะเดียวกันกับราชันย์ก็คว้าแขนไว้ก่อน
"ไอ้ภาม! ใจเย็นก่อนดิ!"
"ปล่อยกู!"
ภามสะบัดแขนแต่เพื่อนยังคงยื้อไว้แน่น
"มึงจะต่อยอีกทำไม มันไม่ใช่ทางแ
