เธอเอ่ยโดยไม่มองหน้าใครทั้งสิ้น รีบหมุนตัวเดินกลับไป ภูผาแกะมือเกวลินออกอย่างแรงพลางเรียกบัวตองไว้แล้วสาวเท้าตาม
“ บัวตอง ! ” เธอไม่หยุด รีบสาวเท้าเดินเร็วกว่าเดิม เกวลินรีบวิ่งมาดึงแขนเขาไว้
“ พี่ภู ต้องรีบเข้าฐานไม่ใช่เหรอคะ ให้ผู้ใหญ่รอนานไม่ดีนะคะ ไปค่ะ เกวไปด้วย อะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญ พี่ภูน่าจะรู้ดีที่สุดนะคะ ” เธอแกล้งเอ่ยดัง ๆ ให้ร่างบอบบางที่กำลังหันหลังเดินหนีไปได้ยิน แล้วก็ทำสำเร็จเสียด้วย
บัวตองเดินกลับไปท่าน้ำก่อนจะลงเรือแล้วพายไปช้า ๆ ใบหน้าหวานมีน้ำตาเจิ่งนอง
ภูผานั้นอยากจะตามบัวตองไปใจแทบขาด รู้ว่าเธอต้องเข้าใจผิดแน่ ๆ แต่ก็จริงอย่างเกวลินว่า ให้ผู้ใหญ่รอนานไม่ดี เอาไว้กลับไปบ้านค่อยคุยก็แล้วกัน เพราะยังไงเขาก็ไม่เคยมีใครในใจนอกจากบัวตองคนเดียวอยู่แล้ว เธอเป็นคน มีเหตุผล ไม่น่าจะตัดสินเขาผิด ๆ
