พิมพ์พริมาพยุงตัวไม่อยู่เธอไม่เคยได้รับการจูบอย่างลึกซึ้งแบบนี้มาก่อน หญิงสาวคล้องแขนไปบนลำคอแกร่งเพื่อพยุงลำตัวขณะที่เขากอดเธอแน่นมากขึ้นริมฝีปากบดขยี้จนหญิงสาวแทบจะขาดอากาศหายใจก่อนจะยอมผละออกมองหน้าเธออีกครั้ง
“พี่ว่าช็อกโกแลตเมื่อกี้หวานแล้วแต่จูบของว่านหวานกว่าช็อกโกแลตอีก”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะจูบลงมาอีกครั้งริมฝีปากเล็กตอบรับเขาไปตามสัญชาตญาณที่ซ่อนลึกอยู่ในกายเธอไม่รู้หรอกว่าแบบไหนคือการจูบที่ถูกต้องรู้แค่ว่าร่างกายของเธอมันตอบสนองจูบของภาวินท์ไปตามใจปรารถนา
ทั้งสองยืนจูบกันอยู่หน้าประตูก่อนที่เขาจะอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียงร่างสูงใหญ่ของภาวินท์คร่อมทับสองมือประคองใบหน้า ก่อนจะมอบจูบหวานลงมาอีกครั้ง
“อื้อ....พี่วิน”
หญิงสาวครางประท้วงเมื่อจูบของเขาทั้งเร่าร้อนและหนักหน่วงจนเธอหายใจแทบไม่ทัน
“ให้พี่นะว่านพี่สัญญาจะทำให้ว่านมีแต่ความสุข”
“พี่วินคะ ว่านเปลี่ยนใจ
