เช้าวันต่อมาภาวินท์ก็ขับรถไปหาพิมพ์พริมาและมารดาของเธอที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึงคุณหมอก็ตรวจเสร็จพอดี ท่านอนุญาตให้คุณพิมพ์พรกลับบ้านได้เพราะไม่มีอาการผิดปกติหรือภาวะแทรกซ้อนอะไร
ระหว่างที่กำลังเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้นน้าประภาพรก็โทรศัพท์เข้าถาม
“สวัสดีค่ะน้าพร”
“หมอเข้ามาตรวจแม่หรือยัง แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”
“หมอบอกแม่ไม่หายเป็นปกติแล้วค่ะ ตอนนี้แม่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เดี๋ยวก็คงจะกลับไปที่บ้าน”
“รอน้าหน่อยนะเดี๋ยวน้าจะเข้าไปรับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้าพรเดี๋ยวพี่วินจะไปส่งว่านกับแม่ที่บ้าน”
“ถ้าอย่างนั้นน้ารออยู่ที่บ้านนะก็แล้วกันนะ ว่านกับแม่กินอะไรกันหรือยังล่ะ”
“แม่กินอาหารของโรงพยาบาลแล้วค่ะ ว่านกับพี่วินยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“น้าจะทำกับข้าวไว้รอว่านอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ว่านกินอะไรก็ได้ กับข้าวฝีมือน้าพรอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ว่านหวานขอตัวไปช่วยแม่เก็บ
