“ขอบคุณครับว่าน”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ว่านหิวไหมล่ะ ตั้งแต่กลับมาจากทำงานก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“หิวนิดหน่อยค่ะพี่วินล่ะคะ”
“พี่ก็หิวเหมือนกัน”
“ถ้างั้นเดี๋ยวว่านไปเอาเสื้อผ้าที่หอแล้วขากลับจะซื้อข้าวมาดีไหมคะ ป่านโรงอาหารของโรงพยาบาลน่าจะปิดแล้ว”
“ซื้อข้าวต้มร้านเมื่อวานมาก็ได้นะ พี่ว่ามันอร่อยดี”
“ได้ค่ะพี่วินอย่าดื้อนะคะ ถ้ามีอะไรก็กดออดเรียกพยาบาลอย่าลุกไปไหนคนเดียวนะเดี๋ยวหกล้มขึ้นมา”
“พี่ไม่ใช่เด็กๆ นะ ว่านนั่นแหละขับรถดีๆ ล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ โรงพยาบาลใกล้หอพักนิดเดียวเอง”
เมื่อพิมพ์พริมาเดินออกจากห้องไปแล้วภาวินท์ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรสั่งงานกับเลขารวมถึงฝากให้โฆษิตช่วยดูงานแทนตนเอง และกำชับเพื่อนว่าไม่ให้บอกคนที่บริษัทว่าเขานอนโรงพยาบาลเพราะไม่อยากให้คนอื่นมาเยี่ยมที่นี่เนื่องจากตนเองยังไม่ได้บอกกับพิมพ์พริมาว่าไม่ใช่แค่วิศวกรแต่เป็นถึงเจ้าของบริษัทจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ไ
