“พี่เกรงใจว่านน่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ พี่วินอยากกินอะไรเดี๋ยวว่านซื้อไปให้ก็ได้”
“แล้วว่านจะมายังไงล่ะ ตอนนี้ว่าไม่มีรถใช้นะ”
“รถเมล์ก็มีแท็กซี่ก็มีว่านไปหาพี่ได้สบายมาก นอกเสียจากว่าพี่วินไม่อยากให้ว่านไปที่คอนโดเพราะซ่อนใครไว้หรือเปล่านะ”
“เปล่านะว่านไม่ใช่เป็นอย่างนั้นที่พี่ไม่อยากให้ว่านมาเพราะกลัวว่าจะเดินทางลำบากแต่ถ้าว่านมาหาพี่ได้พี่ก็จะดีใจมาก” ชายหนุ่มรีบบอกพิมพ์พริมาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเธอจะเข้าใจผิดว่าตนเองแอบซ่อนใครไว้ที่คอนโด
“แล้วตกลงพี่วินอยากกินอะไรคะเอาเป็นก๋วยเตี๋ยวหรือข้าวดีคะ”
“พี่อยากกินหมี่เหลืองเกี๊ยวต้มยำร้านที่อยู่หน้าหอว่านครับซื้อมาให้หน่อยได้ไหมล่ะ”
“แต่ว่านเคยอ่านในอินเตอร์เน็ตเจอว่าเวลาเป็นแผลเขาไม่ให้กินอาหารรสจัดนะคะ เปลี่ยนเป็นเกี๊ยวต้มจืดได้ไหมล่ะ”
“แต่ต้มจืดมันไม่อร่อยนะ ถ้าอย่างงั้นขอเปลี่ยนเป็นข้าวผัดกุ้งก็ได้ พี่ไม่เรื่องมากจนเกินไปใช่ไหม”
