28
ดีเดย์
ผมสบสายตากับแม่ของลูกที่มองมาทางผม ผมคิดว่าผมดูไม่ผิดนะ ดูเธอเหมือนจะไม่ค่อยโอเคกับภาพที่เห็น รึเธอจะหึงผมกัน ไหนเธอบอกไม่ได้รักแล้วไง
"อ้าววเคทไปทำอะไรมาถึงให้คุณดีเดย์อุ้มมาแบบนี้"
"เคทสะดุดเชือกน่ะพี่อิฐเหมือนขาจะพลิกด้วย เดย์เลยอาสาอุ้มเคทเข้ามานี่ไง"
"เหมือนเคทรู้จักคุณดีเดย์มาก่อนนะ เรียกซะสนิทเลยเชียว"
"ใช่ค่ะเราเคยเรียนด้วยกันที่อเมริกา"
"อ่อ แบบนี้นี่เอง"
"เคทเท้าเคทเริ่มบวมละนะ ไปหาหมอมั้ยเดี๋ยวเดย์พาไป"
"ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไร เกรงใจน่ะ "
"จะมาเกรงใจอะไรกัน"
"เอ่ออ คุณอิฐคะ ข้าวขอตัวไปหาเด็กๆก่อนนะคะ คุณเคทให้เดย์พาไปหาหมอเถอะนะคะ ปล่อยทิ้งไว้นานจะอักเสบนะคะ " แม่ของลูกพูดกับไอ้อิฐแล้วก็เคท แต่ไม่พูดอะไรกับผมสักคำเธอเดินออกไปละครับ ไปแบบไม่มองหน้าผมด้วย
รวงข้าว.....
ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้อีก รู้สึกแบบที่เคยรู้สึกเมื่อสี่ปีก่อน ฉันคิดว่าฉันจะลืมมันไป แต่พอมา
