“ นะ... นั่นเจ้าทำอะไร เหิงซื่อหลุน ”
“ ก็สิ่งที่ข้าอยากได้อย่างไรเล่าพะย่ะค่ะ ท่านบอกจะให้ได้ทุกสิ่งอย่างมิใช่หรือ ”
“ แต่ว่านั่นมันลูกสาวข้า... ”
“ เสด็จพ่อเพคะ ลูกผู้ชายตรัสแล้วอย่าคืนคำสิเพคะ ” องค์หญิงซูเม่ยค้านขึ้น สองแขนของนางโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ใบหน้างามมีรอยยิ้มอันเปี่ยมสุข นั่นทำให้ผู้เป็นบิดาพอคาดเดาอะไรได้บ้าง
“ ลูกเต็มใจเช่นนั้นหรือ ”
“ ลูกเต็มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นสิ่งตอบแทนให้กับชายผู้กล้าหาญ จอมทัพผู้แข็งแกร่งนามว่าเหิงซื่อหลุนผู้นี้เพคะ ”
“ ข้ามิได้เห็นนางเป็นเพียงสิ่งตอบแทน แต่ข้าได้มอบดวงใจของข้าให้แก่นางไปแล้วและนางเองก็ใจตรงกับข้าเช่นกัน ” แม่ทัพเหิงเอ่ยขึ้น
“ เจ้าว่าอะไรนะ ” ท่านเจ้าเมืองถามออกมาอย่างไม่เชื่อหู
“ เรารักกันเพคะเสด็จพ่อ ลูกกับแม่ทัพเหิงรักกัน ” นางบอกผู้เป็นบิดาด้วยรอย
