(ลู่จื้อ)
1 ชั่วโมงต่อมา
“ช่วยนั่งตัวตรง ๆ ได้มั้ยครับ” มือหนายกขึ้นประคองผู้หญิงที่พิงซบไหล่อยู่ขึ้นให้นั่งในท่าปกติ เธอกลับยิ่งทิ้งน้ำหนักตัวพิงเขามากขึ้น การดูแลลูกสาวเพื่อนอาโกวที่สร้างความอึดอัดให้เขาอย่างมาก
“อื้อ...ปวดหัวจังค่ะ” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาแต่เขากลับหันมองไปทางอื่น เพื่อหาตัวช่วยจนในที่สุดบริการ 2 คนเดินตรงเข้ามาหาช่วยดึงตัวเธอออกจากเขา แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขน
“กลับเถอะ ดึกมากแล้ว”
“เฮียลู่ไปส่ง...” เธอส่งสายตาอ้อนมาให้เขา สายตานั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรด้วยสักนิดเดียว
“ผมเรียกคนขับรถมาแล้ว ขอตัวเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับเดี๋ยวมา” พูดจบก็แกะมือเล็กที่กอดแขนเขาออก ลุกขึ้นยืนเดินออกจากจุดนั้นทันที โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองเขายังไงและที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนั้นมันเป็นเรื่องโกหก
ลู่จื้อเดินออกจากร้านไปทันทีโดยไม่ลืมส่งสัญญาณให้คนของตัว
