พรึ่บ!
มือข้างหนึ่งกำกล่องแหวนเพชรที่มีกระดาษใบเล็กถูกเขียนข้อความเก็บเอาไว้ในกล่องว่า ‘แหวนแต่งงานที่ออกแบบเอง รอวันชิเอลเรียนจบแล้วจะหมั้นเอาไว้ เมื่อชิเอลพร้อมแล้วจะจัดงานแต่งทันที’ และมืออีกข้างเปิดหน้าสมุดที่ตกอยู่บนพื้นไล่อ่านทั้งน้ำตาทีละหน้า
ภายในนั้นมันถูกจนบันทึกเรื่องของฉันเอาไว้ทั้งหมด วันเกิด สิ่งที่ชอบและไม่ชอบ วันที่เราได้พบกัน วันที่เราคบกัน วันแรกที่เราไปดูหนังด้วยกัน ทุก ๆ อย่างที่เป็นเรื่องของฉัน แม้กระทั่งวันที่เราเลิกกัน เขาจดบันทึกเอาไว้ราวกับว่ากลัวจะลืมเรื่องเหล่านี้ไป
ลืมงั้นเหรอ....
พรึ่บ!
ร่างบางยันตัวลุกขึ้นจากพื้นยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มออก วางสมุดเล่มนั้นลงบนโต๊ะทำงานตามเดิมแล้วรีบวิ่งออกจากเพนต์เฮาส์ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่เก็บอยู่ในกระเป๋า ฉันกดรับสายทั้งที่ไม่ได้ดูรายชื่อเลยว่าใครโทรเข้ามา
ติ๊ด!
(อยู่ไหนชิเอ
