ณ ฝั่งห้องพักผู้เฝ้าไข้ เวลา 00.45 น.
พรึ่บ!
ในระหว่างที่กำลังเคลิ้มหลับนั้นจู่ ๆ ก็รับรู้ถึงสิ่งหนัก ๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงข้างตัว เพราะมันยุบลงตามน้ำหนักของบางสิ่ง ฉันลืมตาขึ้นมองทันทีอย่างไม่กลัวว่าสิ่งที่เข้ามาหาตัวเองนั้นจะเป็นอะไรที่ไม่ใช่คนหรือเปล่า แต่เมื่อมองให้เห็นกับตาตัวเองก็พบว่า...
“ลงมาจากเตียงได้ยังไง” ร่างเล็กยันตัวลุกขึ้นนั่ง นัยน์ตาคู่สวยจ้องเขม็งผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงข้างกาย ลงมาจากเตียงไม่พอแต่ลากมาทั้งสายน้ำเกลือ แข็งแรงขนาดนี้อีกหน่อยก็ออกจากโรงพยาบาลไปวิ่งเล่นได้แล้วมั้ง
“สรุปว่างอนใช่มั้ย” แทนที่จะตอบคำถามของฉัน ลู่จื้อกลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามกลับมาแทน
“....” ตอนแรกก็หายแล้วแหละ พอมาถามอีกรอบพาให้นึกถึงขึ้นมาอีก เล่นตัวซะเลย เกิดมาพร้อมความสวยทำผู้ชายอุตส่าห์ลากสายน้ำเหลือมาง้อได้
“งอนจริง ๆ ด้วย” ลู่จื้อถามย้ำอีกครั้ง แววตาที่รอคำตอบพร้อมใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้
