“พูดอะไรออกมาบ้างก็ดีนะ...”
ริมฝีปากบางขยับส่งเสียงแผ่วเบา ในใจของฉันกำลังถกเถียงว่าอย่าให้เขาพูดอะไรไปมากกว่านี้ กลัวคำตอบและสิ่งที่จะออกมา ไม่อยากได้ยินเรื่องที่ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรับรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่...
“เดี๋ยวไปส่ง” เฮียลู่ตัดจบทุกอย่างโดยไม่พูดอะไรมากกว่านี้ ดูท่าทุกอย่างจะยิ่งแย่ลงไปอีกโดยเฉพาะความรู้สึกของฉัน
“....” ดวงตาสีฟ้าจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาสั่นไหว แต่เขากลับมองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ชิเอลถามตรง ๆ เลยนะ...อยากรู้ว่าชิเอลเป็นใครไปทำไม ทั้งที่ทั้งหมดชิเอลก็บอกเฮียไปหมดแล้ว ต้องการอะไรที่มันมากกว่านี้อีกเหรอ ต้องการอะไร อยากให้ชิเอลพูดอะไร อยากให้ชิเอลเป็นใครเหรอ อยากให้ชิเอลดีได้เท่าใครเหรอ อยากให้ทำยังไงเฮียก็พูดออกมาสิ...” ความอดทนของฉันหมดลงแล้ว ไม่รู้ว่ามันขาดลงเมื่อไหร่แต่จากนี้เงียบและนิ่งต่อไปไม่ไหว
